Wil ik nu net met de trein om nog eens te ervaren hoe het ook alweer was. Mijn broer en ik mochten, of zeg liever, moesten met de trein van onze toenmalige woonplaats naar de toekomstige woonplaats. Omdat we anders, lopende het schooljaar, na vier maanden moesten wisselen van school. En dat was geen optie. Hoe anders is het deze week. Op zoek naar andere mogelijkheden. Niet naar het werk, of meerijden naar jouw bestemming. Staking in het openbaar vervoer. Natuurlijk begrijp ik de druk om betere werkomstandigheden in de vervoersector. Maar wat is het toch daar in Den Haag! De bewindslieden van het ministerie infrastructuur en Waterstaat Mark Harbers en secretaris van het ministerie Jan Hendrik Donkers redden zich prima met de privé vervoerders als eigen chauffeur. Heb ze nooit gezien of zitten ze nog in de trein te wachten? Af en toe is er een die op de fiets naar het binnenhof komt. Maar dat is meer om het imago nog een beetje op te krikken.
Terwijl ik nu mijn eigen tekst lees, realiseer ik me de tragiek van enkele duizenden kilometers verderop. De aardbevingen in Turkije en Syrië maken alle kleinschalige problemen tot een frummeltje dat al ergens in de prullenbak is verdwenen. De infrastructuur van ons landje is lastig maar niet ernstig. De stakingen in ons vlakke landje zijn lastig, maar niet ernstig.
Dan de beelden van de ramp in Turkije. Daar waar het leed immens is. Het onmogelijke is nu het zoeken naar en het vervoer van de onder het puin gevonden levenden en doden. Mijn zorgeloze jeugdherinneringen worden ineens dubbel zoveel waard als de beelden van het ingestorte gebied binnenkomen. Kinderen die nu nog levend onder het puin worden gered. Of die kinderen die het niet hebben gered.
In de sportwereld wordt angstvallig gekeken naar de tragedie die nu ook steeds dichterbij komt. De voormalige Vitesse speler Christian Atsu, nu spelend voor de Turkse ploeg Hatayspor, zou onder het puin vandaan gehaald zijn. Dat werd gedacht, totdat nu blijkt dat het om een persoonsverwisseling gaat. In Deventer is een triest bericht binnengekomen. Voetbalclub ‘Turkse Kracht’ is in diepe rouw. Woensdag kwam de melding over de eerste elftalspeler Furkan Kazci. Hij was daar, met zijn neef, met vakantie in het getroffen gebied. Zijn neef is inmiddels gered, Kazci heeft de ramp niet overleefd.
De drie grote voetbalclubs in Istanbul (Besiktas, Fenerbahce en Galatasaray) zetten hun ongekende rivaliteit nu om in een ongekende saamhorigheid. Het vervoer van hulpgoederen komt op gang. En het lokale vervoerprobleem in Nederland? Echt niet interessant.
Gerard Kokhuis
