Het is weer tijd om lekker tegen elkaar aan kruipen en te proosten tijdens eindejaarsfeesten, nieuwjaarsrecepties, tantièmeborrels en sportverkiezingen. De wielrenners van het jaar zijn bekend, dit jaar zonder gemekker over ontbrekende toppers. Of het zou over de afwezige Tom Dumoulin moeten zijn gegaan. Maar die had met ziekte een goed excuus. Afgelopen maandag had ik tijdens het traditionele Club48 Wielergala het genoegen de tafel mede te delen met onze minister voor Medische Zorg (‘gezondheid’) en Sport Bruno Bruins.
Minister Bruins bevond zich in een mager, chic aangekleed gezelschap van wielertoppers, sportieve gasten, bestuurders en sponsors met een relatief laag BMI-gehalte, zo schatte ik in. Hij gaf aan niet een zeer fanatieke sporter te zijn maar wel dagelijks zijn woon-werk wandelingen of fietsritjes te maken. Bewegen is immers bewegen. Ik complimenteerde hem met het recent bekendgemaakte Nationaal Preventieakkoord gezondheid. De gekozen top-down benadering is zinvol maar kan pas succesvol zijn als er draagvlak en een olievlekwerking ontstaat in de samenleving. Ik schatte in dat vrijwel iedereen in de zaal zich achter de plannen zou scharen. De mensen die het hardste moord en brand schreeuwen over betutteling voelen zich de belangrijkste slachtoffers van het plan. Probeer die dan maar eens te bereiken.
Ministeriële aansprakelijkheid is een van de bijzondere elementen van ons politieke bestel. Een bestuurder kan sneuvelen door uitglijders van voorgangers of ambtenaren waar hij part noch deel aan had. Omwille van de geloofwaardigheid van het openbaar bestuur moet de ambtsdrager consequenties aanvaarden en opstappen. Bijzonder als je minister van gezondheid en sport bent. De ministeriële verantwoordelijkheid voor gezondheid en sport stelt dan ook niet zoveel voor. Moet de -toekomstige- minister aftreden als de nationale BMI over vier jaar niet onder de 25 gezakt is?
Als we de bestuurstaken van onze Overijsselse gedeputeerden onder de loep nemen worden sport en gezondheid geen enkele keer benoemd. Gezondheid is echter de enige echte rijkdom waarover een mens beschikt. Zou men in Zwolle oordelen dat gezondheid veel meer omvat dan te vervatten is in een beleidsveld en daarom niet benoemd hoeft te worden? Dat betwijfel ik. Als deze beleidsterreinen in veel provincies al geen deel uitmaken van het gekaderde beleid, hoe gaat Den Haag deze ambities dan realiseren?
Sport en gezondheid zijn via beweging, beleving, lifestyle en vitaliteit met elkaar verbonden. De investeringen van de overheid in sport worden veelal vertaald in sportaccommodaties, evenementen, het overeind houden van zieltogende -Twentse- voetbalclubs en provinciale en gemeentelijke sportbedrijven. De integrale benadering via lifestyle en door kracht, uitstraling en netwerken van intrinsiek gemotiveerde ambassadeurs in te zetten wordt veel minder toegepast. Wat dat betreft ligt minister Bruins nog wel een straatlengte voor op zijn zuiderbuurcollega Maggie de Block. Gezondheid? Proost!
Theo de Rooij
