Het wordt een fantastisch sportjaar voor Nederland, dat kan niet anders. Over een paar uur hebben we al onze eerste wereldkampioen, eentje in een gifgroen shirt en een te forse BMI nog wel. Op de spelen gaan we grossieren in gouden plakken, want schaatsen kunnen we alleen in Nederland (althans, de laatste keer dat ik keek nog wel). Lars van der Haar laat alle Belgische veldrijders naar modder happen en Ajax en AZ halen met zo’n bemazzelde loting natuurlijk allebei op hun gemakje de kwartfinale van de Europa League. En vanaf dan is alles mogelijk.
Op het WK voetbal pieken al onze toppers precies op het juiste moment en Koning Louis is er zo op gebrand om als grootste aller tijden de geschiedenis in te gaan, dat hij alle trucs uit zijn meestertrainersbrein met succes toepast. En dus is daar dan toch eindelijk onze eerste wereldtitel.
Al dat oranjesucces werkt als mentale doping voor onze wielrenners die weer een jaartje meer ervaren zijn en nu dus eens niet wegzakken in de laatste Tourweek. En omdat er een paar boefjes uit Italië en Spanje worden gesnapt, krijgt Joop Zoetmelk na 34 jaar dan toch te langen leste zijn opvolger. In het tennis is daar plotseling de grote doorbraak van Robin Haase, die eindelijk eens stopt met de ballenjongens, zijn racket, de ballen en de lijnrechters de schuld te geven van zijn falen. Van de weeromstuit wordt hij onverslaanbaar en slaat hij Richard Krajicek uit de boeken als laatste Nederlandse Grand Slam winnaar.
Wat zegt u, of ik nog goede voornemens heb voor het nieuwe jaar? Jazeker, wat minder pessimistisch en cynisch worden, hoezo?
