Het moet een jaar of vijftien geleden zijn. Aan de Elfersstraat, in Hengevelde. Kruidige geuren die ik niet kende kropen in m’n neus en m’n ogen werden gestreeld door koningsblauwe sjaals met een gouden waas. Ik mocht eten met buurvrouw Yvonne bij Abir Jaafil. Abir woonde met haar gezin een paar straten bij mijn ouderlijk huis vandaan. Maar wat was alles er anders. Het eten smaakte naar meer, de kleuren waren eens iets anders dan groen&geel. Betoverend vond ik het. Mijn honger naar andere culturen werd voor het eerst aangewakkerd daar, bij de familie Jaafil.
Ik ging. Zij bleven. Abir en haar kinderen zagen veel van de wereld, van Tunis tot Libanon. In Hengevelde vonden ze een nieuw thuis. Er was in die tijd maar één gezin van buitenlandse komaf. Hoe lastig of juist makkelijk het is om in Hengevelde te wonen en je eigen geloof en gebruiken te vermengen met die van een Twents dorp – dat weet ik niet. Ik vroeg het zoon Hamoudi een paar weken geleden aan de keukentafel van m’n broer. Hij gaf antwoord en toch ook weer niet. Misschien bestaat er ook wel geen eenduidig antwoord op zo’n allesomvattende vraag.
Maar wat hoe dan ook een sleutelrol vervulde bij de integratie, is sport. Voetbal verbroedert. Dat zeggen ze. En dat kan Hamoudi, voetballen. Hij speelt bij het plaatselijke WVV ’34. Een voetbalclub, altijd net iets beter dan de voetbalclubs in omliggende dorpen. Of speelde, moet ik zeggen. Want het seizoen is voorbij. En Hamoudi is weggekocht door topclub HSC ’21. Zijn talent, waar WVV jarenlang van genoot, bleef niet onopgemerkt. Trots is hij op zijn nieuwe avontuur. En terecht. Sterker nog, het hele dorp is apetrots op hem. Ook al fluisteren sommige zwartkijkers: ‘Als ‘ie maar wel aan ‘t spelen komt’. Maar dat zeggen ze alleen omdat ze hem liever niet zien gaan. Dat doet zeer aan het eigen groen-gele hart, waar Hamoudi intussen volledig in is opgenomen.
Als ‘afscheid’ had WVV een mooi cadeau in gedachten. Het eerste van WVV kende niet vaker in de geschiedenis zo’n sterke lichting. Van oud-gedienden als Maurice Workel, tot jonge honden met achternamen als Pierik; een perfecte combinatie van ervaring, snelheid, gretigheid en conditie. Hamoudi mocht dan wel vertrekken, maar niet voordat hij het dorp en de voetbalclub naar het hoogste niveau ooit tilde. Samen met zijn teamgenoten natuurlijk.
En zo geschiedde. WVV ’34 werd afgelopen woensdag -met Hamoudi voor de laatste keer op het veld- kampioen. Ik kan het nog steeds niet geloven.
En moeder Abir? Zij stond langs de kant. In een groen-gelige jas.
Mooi geschreven Karen !
Wat een ontzettend mooi herkenbaar geschreven stukje. Waar een klein dorp groot in is.
erg leuk om dit te lezen, ik was één van de eerste dorpsbewoners die bij hen over de vloer kwam, toen was Hamoudi een jaar of 2! Ook ik herken dat lekkere eten van Abir.Super leuk dat hij nu de sterren van de hemel voetbalt!
Hallo Karen,
Bedankt voor deze mooie en warme woorden. Ik ben trots op de prestatie van de club en mijn zoon.
Om terug te komen op de vraag als het makkelijk is om te kunnen leven in een klein dorp met het behouden van eigen geloof, mijn ervaring zegt ja, want als wij elkaar accepteren en respecteren bereiken we heel veel. En wat het eten betreft, je bent van harte welkom om mijn Nederlandse kookkunsten zoals Stampot boerenkool waar ik nu al 19 jaar lang voor oefen.
Veel liefs en veel succes verder,
Abir
Hallo Abir,
Dankjewel, ik kom dolgraag weer eens langs! Gefeliciteerd met het kampioenschap.
Liefs, Karen
Karen blijven schrijven. Mooi verwoord.Nu kijken of hij het redt bij HSC,21. Is toch weer een stap hoger. Maar het kan. Zie ter Wierike bij Heracles Almelo. Komt toch ook uit die buurt?.
Wim!
Ja, Mike te Wierik komt inderdaad uit precies hetzelfde dorp: Hengevelde. Hamoudi en hij zijn zelfs goede vrienden.
En ja, schrijven. Ga ik NU weer mee beginnen. Dank.