Wij, van de Almelose Atletiekvereniging, zijn eerste geworden. Van heel Nederland. En dat voor zo’n klein kluppie. De wethouder kwam speciaal over om de prijs uit te reiken. Een gouden certificaat meneer mevrouw. De kantinemedewerkers mochten de onderscheiding in ontvangst nemen. Want we zijn de Gezondste Kantine van alle kantines die er binnen de Atletiekunie te vinden zijn. Hoera!
Kom daar binnen de voetbal is om. De derde helft vormt daar doorgaans het hoogtepunt van de spelers en vooral de meegekomen fans, ouders en corpulente kindjes. De kantine is daar een volwaardige kroeg, met dit verschil dat er uitzicht is op een groen veld waar een horde achter een bal aan rent. Naast het rijkelijk vloeiende bier is het broodje bal, de frikadel en de bamischijf, alsook de bitterballen en tv-sticks, die gretig aftrek vinden. Het is dan ook niet moeilijk te bepalen in welke sport het gemiddelde gewicht van sporter of bezoeker het hoogst is. Wie als bestuurslid ener voetbalclub monter de gedachte oppert om een gezonde kantine te beginnen, wordt met pek en veren het terrein afgedragen en ziet zijn automobiel bekrast met drieletterwoorden.
Nu, laat ons weer terugkeren naar onze sportkantine. Een blik op de gemiddelde atleet die de accommodatie betreedt, leert ons dat a) betrokkene de hongerdood nabij is en dientengevolge als een razende zal gaan kanen, of b) deze sporter niet of nauwelijks voedsel tot zich neemt. Voordat u gaat gokken: het antwoord is b. Atleten eten vanzelf reeds als een asceet. Vette happen en alcohol zijn voor hardlopers wat vloeken en lulzwaaien is voor een ouderling van de zwartekousenkerk: ondenkbaar. Lange afstandslopers wegen letterlijk krenten en eten zodanig afgewogen, dat er geen grammetje bij komt. Dat is desastreus, je moet dat extra gewicht maar met je meesjouwen, dat gaat enorm ten koste van je tijd.
Daarom heeft onze kantine slechts povere inkomsten. Als er op een avond 3,75 euro wordt stukgeslagen, is dat al heel wat. Om die reden waren we in Almelo de eerste en zijn wij nog steeds de enige alcoholvrije kantine. Atleten drinken in een overmoedige bui een isotoon drankje, maar door de bank genomen wordt er aan een kartonnen bekertje gelurkt waarin zich slappe koffie of dunne thee bevindt. Wie jarig is, neemt een rolletje biscuitjes mee. Het is af en toe een frivole bedoening bij ons.
Ter verhoging van de feestvreugde zijn er nu dan stukjes brood met een aardbei, wat sla of een geraspte wortel te verkrijgen. Een veganistisch verantwoorde mueslireep, waarin rechtsgedraaide gedroogde vijgen, fair trade-haver en onbespoten kiwipitten, ligt naast de handgeplukte appels en de miniwalnoten die iemand met een walnotenboompje onbaatzuchtig heeft geschonken.
Geen kantine heeft die voedingsmiddelen. Wij zijn er uniek in. Ik heb een donkerbruin vermoeden, dat er in die status geen verandering komt.
Erik Endlich
