Dries Boussatta voetbalde voor AZ (60 wedstrijden), Sheffield United (107), Marokko en Nederland (beide drie keer). Geen koekenbakker op het veld dus, maar daarbuiten helaas wel. Natuurlijk deugden de spreekkoren over het haar op de lip van zijn moeder voor geen millimeter, daar doen we niet moeilijk over, maar meneer was ook niet te flauw om zogenaamde gevallen van discriminatie voor het gemak zelf te verzinnen, zoals nog eens bleek tijdens de bijna laatste uitzending van Veronica Inside, waarvoor hij vooral leek ingevlogen om Johan Derksen voor de bus te gooien. En het was hem bijna nog gelukt ook. Met andere woorden: Dries Boussatta is een vervelende klier, die van de selectieve verontwaardiging zijn persoonlijke kruistocht heeft gemaakt. En hij is helaas ook niet de enige voetballer van Marokkaanse en Turkse origine die ostentatief zwijgt en/of opzichtig wegkijkt als iemand door de strenge regels van de islam in persoonlijke problemen komt.
Neem nou de Amsterdamse schrijfster Lale Gül, die in haar boek ‘Ik ga leven’ snoeihard afrekent met het knellende regime van een orthodox moslimgezin, dat leeft naar het woord van de imam en de wetten van de moskee. Sindsdien wordt ze met de dood bedreigd en met hatemails bestookt. Haar ouders hebben hun dochter verstoten en in het eigen huis is ze niet meer veilig. Ze heeft moeten onderduiken en de politie bewaakt haar 24 uur per dag. En verder? Verder staat ze er vrijwel alleen voor. Natuurlijk, van die drekbakken van DENK hoeft ze geen steun te verwachten. En ja, er ligt een manifest waaronder verschillende politici (onder wie, hulde: Dilan Yesligöz Zegerius), journalisten, columnisten, religieuze leiders en schrijvers hun handtekening hebben gezet. Maar verder blijft het oorverdovend stil, ook onder de voetballers met een moslimachtergrond, die voor veel van de meestal jonge haatkoelies een voorbeeldfunctie vormen. En dat is een gemiste kans, voor open doel.
Peter Bonder
