‘Het Volksparkstadion is van Oranje’ sprak Evert ten Napel op 21 juni 1988, na de historische 1-2 winst van Nederland op Duitsland. Ik was erbij, samen met een aantal stamgasten van Café de Kater. Het werd een dag om nooit te vergeten, ondanks het vele bier dat er in ging. Na een tussenstop in een Raststätte zag iemand Joke Bruijs op een vluchtstrook langs de Autobahn staan. De testosteron gierde door de bus, alle ramen raakten beslagen en u kunt wel raden wat er rijmde op haar achternaam. In het park naast het stadion kregen we contact met een groep Ieren die door ons in de kwartfinale waren verslagen (buitenspeldoelpunt van Kieft), maar hun kaartjes voor Hamburg niet aan de Duitsers wilden verkopen. Alles wat ze zeggen over feestende Ieren is waar, met nog een beetje meer. En toen moest de wedstrijd dus nog beginnen, de wraak voor de verloren finale van München, toen we met een bijziende clown in de goal beter waren.
Vrijdagavond waren we weer beter, maar toen wonnen we wel. Dit was geen wedstrijd, dit was een masterclass, een clinic. Van Dijk, De Ligt, De Jong, Depay, Babel, Wijnaldum, Malen, ze gaven de Duitsers een lesje dat onze geliefde oosterburen niet gauw zullen vergeten. Ze hebben weer een keeper die ballen tegen houdt. En een bondscoach aan wie het te danken is dat de bling-bling-vedettes en tattoo-modellen weer normaal zijn gaan doen. Geen autoshow van luxe bolides in de parkeergarage van Huis ter Duin, maar spelletjes doen met kaarten en pionnen in een normaal hotel. Mens erger je niet. Pim Pam Pet. Hartenjagen. Je ziet ze zitten, met z’n vieren gezellig aan een tafeltje met een mooi tapijtje erop. Verder wordt gezegd dat ze geen last meer hebben van het nationale trauma dat ons in 1974 trof. Dat is nobel, maar zijn er dan helemaal geen vervelende Duitsers meer? Oh jawel: het juichritueel van Serge Gnabry heeft op mij de bijwerking van een braakmiddel en Joshua Kimmich wordt de nieuwe Lothar Matthäus.
Peter Bonder
