Dit weekend is het zo ver, het hoogtepunt van het veldrijseizoen, het wereldkampioenschap. Dicht bij huis dit jaar, Hoogerheide, op de grens met België. Op de ladder van best-georganiseerde veldritten per jaar staat het levenswerk van Jan Prop vele malen als eerste geklasseerd. Boven de topwedstrijden in België, waar ze er veel van hebben, zowel op wereldbekerniveau als in de super-prestige. Maar dat zegt niets over de kwaliteit van de organisaties op zich. En ongetwijfeld zal het ook dit jaar in Hoogerheide weer optimaal in orde zijn.
Ik heb een aantal wereldkampioenschappen meegemaakt, was in Tabor in Tsjechië, in het Deense Odense, op het grindparkoers in het Luxemburgse Bieles en ook op het vliegveld van Dubendorf in Zwitserland. Prachtig erbij te zijn, de sfeer, de contacten met andere supporters, geweldig. Alleen de kampioenschappen in België en Nederland heb ik als toeschouwer aan mij voorbij laten gaan, al was ik in de jaren zeventig wel in Apeldoorn toen het nog relatief rustig was langs het parkoers. En dat is meteen de reden dat ik afgehaakt ben: de enorme drukte van tegenwoordig, met vele duizenden toeschouwers. Sta je daar op rij 3 of 4 , je nek optimaal uitrekkend om te proberen nog een glimp van de renners op te vangen. Nee, dan prefereer ik het zien boven de sfeer en kies voor de tv.
Nederland zal ongetwijfeld hoog eindigen in het medailleklassement. Eigenlijk kunnen we in alle klassen meestrijden om de overwinning. Maar vooral bij de dames beschikken we over een team, dat zo maar niet alleen alle podiumplaatsen kan gaan bezetten, maar ook de voor de volgende plekken kandidaten genoeg heeft. Met Puck Pieterse, Shirin van Anrooij en Fem van Empel beschikt Nederland over drie “ youngsters “ die het veldrijden dit seizoen volledig naar hun hand hebben gezet. Alle wereldbekerwedstrijden werden een prooi voor een van hen, drie keer van Anrooij, , vier keer Pieterse en zeven keer Fem van Empel. Op papier zal het dit keer gaan tussen Puck Pieterse, de Nederlandse Kampioene, en Fem van Empel, de Europese Kampioene. Een fifty-fifty siuatie voor wat betreft de kansen op de titel, laat ze het lekker uitzoeken. Benieuwd van wie de meeste tegenstand gaat komen, nu Shirin van Anrooij besloten heeft nog een keer bij de beloften om de titel te gaan strijden. Op haar verjaardag, 5 februari. Ze was al wereldkampioene in Dubendorf bij de junioren, mocht zij nu weer winnen dan is het rijtje opgestart. Wat dan nog rest is de triple, het zou wat zijn.
Het is opmerkelijk hoe snel de machtsovername van het drietal is verlopen. Steeds maar weer deze drie, 20 jaar jong, vanaf het begin van het seizoen. Geen Lucinda Brand, geen Marianne Vos, en ook de subtop/ top van vorige jaren is volledig overspoeld door genoemd trio. Af en toe wat tegengas, van Lucinda Brand, van Alvarado, van Betsema, maar veel verder kwam men niet. Teruggeworpen tot overwinningen in de minder belangrijke wedstrijden, de Super-Prestige en andere Belgische reeksen, en wedstrijden elders in Europa en Amerika. En dat in 1 seizoen, het zegt wat over de progressie en enorme klasse van het drietal. Wie wereldkampioene wordt is moeilijk te zeggen. Voorspellen op dit niveau is gokken, de vorm van de dag zal bepalend zijn. En iemand anders dan genoemd tweetal ? Niet onmogelijk, wel onwaarschijnlijk.
Het blijft tenslotte wel een wedstrijd.
Harry Middeljans
