Ai, dat was even een slechte timing. Net nu we het voetbal voor even hebben verruild voor het jaarlijkse sportzomerreces op de fiets kwam er een foto voorbij van PSV’s nieuwe aanwinst, Maxime Lestienne. Een imagotechnisch gezien dodelijke foto, mag ik wel stellen.
Want hoewel de mooiste koersen van het jaar eigenlijk in april en mei worden verreden, zijn we in juli plotseling in een soort van collectieve wielerroes. Het geeft ons namelijk zo’n fijn vakantiegevoel, Wilfred Genee op een camping in Frankrijk en dan ook nog zo’n malle Vlaming erbij. Die fietsende meute nemen we er voor lief bij als noodzakelijk behang.
Maar wel gezellig behang. Onze jongens op de fiets zijn ineens de nationale sportknuffelberen. Toegankelijke keuvelaars met kneuterig Twents of Limburgs accent. Helden gehuld in een soort wetsuit van schaafwonden en gaasverband, die nooit zeuren en altijd koersen, ongeacht de hoeveelheid ballen die ze met zich meetorsen. En zo gewoon, he. Robert Gesink kan zomaar al vijf jaar bij je om de hoek wonen, zonder dat je er iets van had gemerkt. De stereotype buurman. Volledig kapsonesvrij en aanraakbaar.
En terwijl deze sentimenten in de lucht hangen durft PSV het aan een foto te publiceren van Maxime Lestienne die zich meldt bij de club. Memphis Depay in het kwadraat. Om te beginnen uiteraard twee volgeïnkte onderarmen. De randvoorwaarde voor iedere voetballer. Daar overheen een T-shirt met een doodskop van een angstaanjagende lelijkheid, zoals je ze alleen maar ziet hangen in winkels waar – god mag weten waarom – een retro koelkast tussen de kledingrekken staat. Twee fonkelende diamantjes in de oren en een niet te missen kruis om de nek (mooi rustend op het voorhoofd van de schedel op het shirt. Uiteraard mag een hipsterbaardje niet ontbreken en om het helemaal af te maken draagt hij ook nog eens zo’n verwijfd schoudertasje, waarvan ik even niet weet of ik daar nou de term kek of swag voor moet gebruiken.
Afijn, het beeld heb ik wel zo’n beetje geschetst denk ik. Nog anderhalve week is Lestienne het levende bewijs waarom we steeds verder afdrijven wat het mondiale voetbal en waarom we onze wielrenners koesteren. Eigenlijk is er geen reet meer aan dat voetbal, met al die verwende modepopjes in het veld. Maar ja, Parijs is niet meer zo ver en de Ronde van Lombardije boeit ons ook niet bijster veel en dus nemen we de vol tatoeëerde armen, baarden en blingbling straks maar weer gewoon voor lief. En ongetwijfeld is dan het eerste tv-portretje ook wel weer gemaakt waaruit blijkt dat Lestienne eigenlijk een heel lieve jongen is, die iedere week bij zijn oma op bezoek gaat.
Die foto kwam gewoon even op het verkeerde moment.
