Het stuk verdriet van België

Geplaatst op 22 november 2018 door Theo de Rooij   ·   6 Reacties

Jarenlang domineerden de Belgen de veldrijderij. Tijdens vele WK’s werd in alle categorieën de kleur bepaald door het dominante toilettegeltjes blauw van de zwart-geel-rood omringde nationale truien. Vervelende Hollanders als Stamsnijder, Van der Poel, Groenendaal en Boom kwamen zo nu en dan de Vlaamse feestjes versjteren. Dat leverde onze mannen hier en daar een kwak speeksel of een bierdouche op. Vanaf 2002 gebeurde het vijf keer dat het WK podium van de mannen volledig werd beplakt met toilettegeltjes.

Ik had het genoegen bij Rabobank, van 1998 tot 2007, tien jaar met Belg Sven Nys te kunnen werken. Groot kampioen, groot mens, voorbeeld voor velen. Die dominantie leidde in Nederland nooit tot kritiek, zijn professionaliteit was onovertroffen. Met het wereldkampioenschap onderhield hij echter een uiterst moeizame relatie. Na jaren van overheersing behaalde hij in 2005 pas zijn eerste profwereldtitel, waar ik vrij nadrukkelijk bij betrokken was. Een van de mooiste herinneringen uit mijn periode als ploegmanager. In de herfst van zijn loopbaan gevolgd door een tweede wereldtitel in 2013. Hij boekte 292 zeges.

En toen betrad Mathieu van der Poel (23) de Vlaamse crosspoelen. Souverein, à la de in 2014 gestopte Nys, groeide Mathieu onmiddellijk uit tot de grote slokop van de klei. Maar ook hij lijkt een haat-liefde verhouding te ontwikkelen met dat wereldkampioenschap. Jong en fris pakte hij in 2015 zijn eerste titel. De volgende drie titelkampen draaiden uit op een sportief drama, telkens afgetroefd door Wout Van Aert. Dipjes zoals deze geven echter ook kraak en smaak aan het veldrijden. Dit seizoen heerst hij als een ware veldritheer.

De éénvoudig wereldkampioen veldrijden 1975 Roger De Vlaeminck (71) zei daar deze week het volgende over: ‘Hollander Van der Poel maakt de cross kapot. Hij is veel te dominant. Als ik Wout Van Aert zou kunnen trainen maakte ik korte metten van Van der Poel. En als ik zelf nog had gefietst had ik hem zeker geklopt.’ Die Roger toch…! Van Aert zou best op zoek gaan naar een stabiele omgeving. Hijzelf, zijn entourage en de manager van zijn toenmalige ploeg, Nuyens, raakten zodanig gebrouilleerd dat de wereldkampioen half september, voor de start van de eerste cross in Amerika, ter plekke op zoek moest naar fietsen, kleding en begeleiding. Zijn toekomst is vooralsnog onzeker.

Zondag 31 augustus 1975 had de grote dag moeten worden van Roger De Vlaeminck: de WK wegwedstrijd in Yvoir-België. Gesteund door een supersterke Belgische ploeg, met onder anderen Eddy Merckx, ging hij voor de regenboogtrui. De Vlaeminck’s vlotte babbel en soms scherpe tong hadden daags voor de wedstrijd de verhoudingen in de Belgische ploeg danig verstoord. Zondag werden hij en zijn haperende toiletkarretje in de poep gereden door een boertje uit Denekamp, gesteund door een eenvoudige Francofiel uit Rijpwetering en een bebrilde stratenmaker uit Amsterdam. Als het verdriet van België stond hij op het podium.

Tussen Roger De Vlaeminck en de Hollanders komt het nooit meer goed. Stuk verdriet…!

Theo de Rooij