Gisteren heb ik mij ingeschreven voor de NK Masters op 2 en 3 oktober. Gezellig wordt het niet, want je mag slechts één persoonlijke begeleider meenemen. Daarbij moet zowel de atleet als de begeleider een gezondheidsverklaring ondertekenen en dient er vanzelf zowel op het veld als de tribune sprake zijn van anderhalve meter tussenruimte. Wat de atleten betreft een onmogelijke opgave, daar ik niet zie dat midden-en lange afstandslopers elkaar met twee banen tussenruimte inhalen. Op de tribune voorzie ik minder problemen, nu er toch bijna geen hond naar die veteranenkampioenschappen komt kijken. Zien hoe oude vellen stijfjes en vooral langzaam hun nummers afwerken: toeschouwers lopen er niet warm voor.
Aangezien ik ga speerwerpen en – maar dat hangt nog –hoogspringen, is het gevaar op besmetting minder aanwezig. Je kunt immers niet met twee atleten of meer tegelijkertijd aanlopen. Dat scheelt weer. Communiceren met de concurrentie gaat ook nog steeds naar behoren, op voorwaarde dat je wat harder schreeuwt. Nòg harder, want menig master is vanwege de vergevorderde leeftijd toch al stokdoof.
Teneinde de prestaties in een juist perspectief te plaatsen, zijn er leeftijdscategorieën per vijf jaar. Dus de V50 zijn vrouwen tussen de 50 en 55 jaar. Vervelend is echter als je net tegen de volgende categorie zit aan te hikken en er komen vervolgens jonkies bij die net in jouw leeftijdsgroep zitten. Die zijn dus bijna 5 jaar jonger en daarmee vitaler. Daarom zijn er atleten die een paar jaartjes overslaan, tot ze promoveren naar een qua leeftijd hogere groep, waar ze dan weer als relatief fris worden beschouwd. Al vraag ik mij af of iemand van net 76 perse beter presteert dan een 79- jarige. Want echt: ook lieden die hoogbejaard en doorgaans dociel naar buiten kijkend in een verzorgingstehuis zitten, doen mee aan de NK Masters. Vaak zit er dan één oudje die als enige van zijn leeftijdgenoten meedoet aan bijvoorbeeld hoogspringen, waar deze kromgegroeide atleet met zowel veel inzet als veel geluk de hoogte van de mat weet te overbruggen. Nu evenwel de reglementen voorschrijven dat je als enige deelnemer geen medaille kunt winnen, wordt de ongelukkige bejaarde gevoegd in een groepje jongeren, waarbij het leeftijdsverschil zo maar 20 jaar kan bedragen. Dat is een beetje triest natuurlijk.
Vooralsnog weet ik niet of de concurrentie zich al gemeld heeft. Ik controleer dat ook niet, aangezien ik vanwege een milde vorm van autisme slechts geïnteresseerd ben in mijn eigen prestatie. Veel veteranen denken daar fundamenteel anders over en laten zich alsnog uitschrijven als zij zien dat iemand meedoet, die in het verleden beter presteerde. Om die reden kiezen sommige atleten voor onderdelen, waarvoor vrijwel geen belangstelling is. Te denken valt aan snelwandelen, kogelslingeren en hinkstapspringen. Aan alle drie onderdelen meedoen moeten worden afgeraden: de kans dat u de technieken tijdens de wedstrijd door elkaar haalt is verre van denkbeeldig.
Erik Endlich
