Afgelopen zondag waren wij – Gumpy, de eega en ik – bij het Kynologisch Centrum te Zwolle. Dat is een enorm terrein met kantine op de Marslanden aldaar, bedoeld voor de Hondensport. Wellicht is het u ontgaan, maar naast het sporten met een paard, een kameel of een struisvogel is het ook mogelijk om met een hond op hoog niveau te presteren.
De minst inspannende tak van kynologisch actief zijn is het showen. De Welsh Corgi Cardigan die wij hebben heet volgens zijn stamboek voluit Good Old Gumpy van de Milligenhof, al roepen wij hem aldus nooit bij ons. Zijn broer, Guy Garbageman van de Milligenhof (eveneens van het zogenaamde G-nest), was er ook: concurrentie van je eigen familie als het ware.
Enfin, op een zeker tijdstip word je met je hond bij de keurmeester verwacht, waar het beest op een tafel wordt betast en bekeken. Zo loerde de expert in de bek, waarbij wij ons hart vasthielden, daar Gumpy nog wel eens, zoals bij Russisch roulette, de kaken onverwacht en met een voor zo’n klein beest onwaarschijnlijke kracht wil dichtslaan. Maar gelukkig liet ons huisdier zich deze intimiteiten lijdzaam welgevallen. Daarmee was het niet gedaan, daar het uitermate lullige deel twee nog roet in het eten kon gooiden: vooropgesteld dan dat de keurmeester enthousiast geworden was van het betasten en waarnemen.
Deel twee dus. Dat bestaat eruit dat je met je hond aan een lijntje een paar rondjes maakt door een zogeheten ‘ring’, bestaande uit lage witte hekjes die iets van twintig vierkante meter afscheiden. Aldus kan het Opperwezen heer Keurmeester de ‘gang’ of zo beoordelen. Godzijdank had de wederhelft, met een verplicht nummer op haar blouse, zich in haar onschuld daarvoor opgegeven, zodat ik geamuseerd naar deze onderhoudende act kon kijken. De partner, die nog in staat bleek mij een vernietigende blik toe te werpen, begon als een dolle met Gumpy rond te rennen, totdat de keurmeester haar tot stoppen dwong en instrueerde, dat het geen ‘galop’ maar een ‘draf’ moest zijn, waarop de eega drie versnellingen lager in de rondte begon te wandelen met onze blij kwispelende huishond.
Aldus kan bezwaarlijk worden gesproken van een uitermate sportief gebeuren. Niet lang daarna kwam het op schrift gestelde oordeel, dat veel weg had van een contactadvertentie: Aantrekkelijke reu, goed reuenhoofd met mooie expressie. Goed oog, oor en gebit, voldoende voorborst en borstdiepte. Mooie halsbovenbelijning. Goed lichaam. Goede benen en voeten. Evenredige hoekingen. Kan vlot gaan met wat vrolijke staartactie. Mij dunkt, dat hier teefjes warm voor zouden lopen.
We besloten de dag met een zogenaamde hooper-workshop, waarbij de hond kon tonen wat hij waard was op een parcours van hoepels, lange tunnels en plastic tonnen. Gumpy vertikte het en slofte loom in één rechte lijn naar de uitgang, terwijl soortgenoten atletisch de hindernissen slechtten.
Mooi zijn is soms héél vermoeiend.
Erik Endlich
