We kunnen rustig spreken van een goede zomer en ik doel dan met name op de sportzomer. Nee, ik ga de hoogtepunten tot nog toe niet allemaal noemen en ook nog niet vooruitblikken op wat ons nog te wachten staat. Op dit moment spuit de adrenaline nog steeds uit mijn oren na de EK-finale in Enschede. Wat een happening, wat een ambiance en wat een promotie voor het voetbal, voor Nederland, maar ook voor Twente. Daar zal nog lang over gesproken en geschreven worden. Grandioos.
Natuurlijk heb ik ook de finale van de 100 meter in Londen gezien en mee kunnen maken hoe een boegbeeld op deze afstand afscheid heeft genomen. Over in stijl afscheid nemen gesproken, wat een kanjer is Usain Bolt toch. Ondanks een mogelijk wat tegenvallende derde plek stal hij wel de show. Alle aandacht ging naar hem, maar daardoor kwamen de nummers één en twee er wel wat bekaaid van af. Bovendien vond ik het gedrag van het publiek richting Justin Gatlin ronduit beschamend. Dat Gatlin wereldkampioen werd was natuurlijk verrassend en ja, hij heeft tot twee keer toe doping gebruikt. De regels kennen echter (nog?) geen levenslange schorsing, dus na vier jaar zagen we hem weer terug. Hij heeft zijn straf uitgezeten en wat je er verder ook van vindt, het blijft een topprestatie om na vier jaar out of competition en op 35 jarige leeftijd weer wereldkampioen te worden. Daar verdient hij meer waardering voor dan dit onophoudelijke boegeroep van de voornamelijk Engelse toeschouwers. Voor mij werd dit koningsnummer van de atletiek dus niet helemaal wat ik ervan had verwacht. Bolt schijnt nu te gaan voetballen, maar of dat lukt en vooral of hij iets gaat toevoegen aan het voetbal is afwachten. Dat hij een publiekstrekker, maar vooral een groot sportman is, staat natuurlijk buiten kijf.
Ik wil het eigenlijk hebben over een ander boegbeeld op deze afstand. Ik moet eerlijk bekennen dat ik hem heel erg gemist heb in de series, de halve finales en de finale van de 100 meter. Ik heb zijn reacties direct na de races gemist waarin hij, ongeacht de uitslag, steeds weer aangaf dat hij zo blij was. Je kon het zo gek niet bedenken, deze enige echte Nederlandse Mister Positivo vond altijd wel een reden om blij te zijn. Daar werd ik dan vanzelf ook weer blij van en dat blije gevoel heb ik nu dus best wel gemist. Bolt zien we niet meer terug op de baan, maar ik hoop dat we Churandy Martina, want over hem heb ik het natuurlijk, weer snel terug zien op de sprintafstanden. Hij hoeft van mij ook niet perse te winnen, want dat wordt voor hem ook steeds lastiger, maar laat hem alstublieft nog wel een paar jaar aan de start verschijnen. Ik wil hem zo graag nog een aantal keren horen zeggen, waarom hij, ongeacht de uitslag, zo blij is.
Churandy, ik heb je dus gemist de eerste dagen van de WK atletiek in Londen en hoop dat je weer snel mee kan gaan doen en vooral weer interviews gaat geven. Van jouw positieve benadering van zaken die op je weg komen, kunnen we allemaal nog heel veel leren. Ik wil daarom graag nog vaak uit jouw mond horen: Ik ben blij man.
Chris Walraven
