Een uur terug, de dagen korter, de deur uit voor zonsopgang, weer huiswaarts terwijl de duisternis intreedt. Althans zo ging het in een ver verleden, toen ik daags richting kantoortuin toog. Inmiddels zit ik autistisch in de eigen bubbel de administratie van onze firma te fiksen. Een voordeel is, dat ik er veel eerder mee op kan houden. Dat is geen gebrek aan discipline, maar houdt verband met de geleverde prestaties die ik ten kantore doorgaans leverde. Vanwege sociale kout, het koffiehalen voor de immer dorstige collegae, de zwamneus die daags een paar keer langs kwam met eindeloze monologen, de tot niets leidende vergaderingen en de cursussen die niet beklijfden, duurde het schier eindeloos voordat ik een taak kon afronden. Nu ik van al die ongein verlost ben, heb ik mijn opdrachten in een mum van tijd af. Vanzelfsprekend kan dat niet de bedoeling zijn, aangezien alsdan de indruk ontstaat dat ik ten burele geen ruk uitvoerde. Wat dus het geval was. Vandaar dat ik thans een enorme conditie heb, want die zeeën van vrijetijd heb ik, naast het volgen van diverse tv-series, ook gebruikt om te sporten.
Niettemin ontkom ook ik niet aan de wintertijd en de daarmee samenhangende, plotseling invallende duisternis. Veel lieden raken hierdoor gedeprimeerd. De combinatie met het noodgedwongen thuiszitten drijft velen tot wanhoop. Ik daarentegen veer op en begin te slaan. Tegen een bokszak welteverstaan, maar ik hang ook aan een rekstok en gooi een medicijnbal in de lucht.
Vervolgens begeef ik mij in het duister, waar ik het op een rennen zet. Het is heerlijk. Er is doorgaans een hond noch een baas op straat en ik waan mij een uur lang alleen op de wereld. U mag en vermoedelijk zal er anders over denken, maar ik vind dat heerlijk. Fris weer, veel natuur en eenzaamheid: ik zou zó in Finland kunnen wonen.
Want het is normaal gesproken vreselijk druk in deze dreven, we zitten op elkaars lip en het experiment van telkens een muis er bij liep dramatisch af.
Eega en kinderen herinneren mij wel eens aan de tijd dat wij gevieren naar het Legoland in Denemarken, Disneyworld Parijs, de Efteling en welke andere attractie dan ook bezochten. Hilarisch vonden zij dat. Dan werd ik namelijk – heus waar – letterlijk kotsmisselijk van de drukte. Ik heb wat overgegeven in vakantiehuisjes kort na het bezoek van die eivolle (want steeds in het hoogseizoen) kinderparadijzen. Mensenmassa’s vind ik erger dan een stomp op mij neus, een kapotte tv of een boze wederhelft.
Vandaar dat ik, geheel tegendraads, floreer in deze kille en donkere tijd en gedurende het corona-isolement waarin wij verkeren. Schrik dus niet wanneer u, gedwongen door de stoelgang van uw hond in het donker uw weg zoekt en vervolgens een holle, wegstervende lach hoort. Dat ben ik, hardlopend.
Erik Endlich
