Bewegingloos, kansloos, emotieloos, hulpeloos zat Tour-winnaar 2018 Geraint Thomas deze week op het gladde Zwitserse asfalt tijdens de Tour de Suisse. Toegesnelde hulptroepen stroopten het geschonden, schaafwonden bedekkende shirt van zijn knokige schouders. De vrijwel afwezige, totale onbegrip uitstralende lichaamstaal sprak boekdelen: hier zat een man die niet meer zou gaan opstappen. ‘Inertie’ speelde door mijn hoofd.
Als middelbare scholier heb ik ooit voor mijn boekenlijst een roman gelezen met inertie als centraal thema. Massatraagheid werd in dit boek verklaard aan de hand van een persoon die een auto-ongeluk krijgt. Tussen het moment van de impact van een frontale botsing met een muur of obstakel en het uiteindelijk tot stilstand komen van het voertuig verstrijken fracties van seconden waarin werkelijk van alles gebeurt. De bumper wordt vermorzeld, de radiator breekt in talloze stukken, het motorblok verplaatst zich richting stuurkolom, de gordel van de bestuurder spant zich aan, hoofd en torso knikken naar het stuur, enzovoorts. Ondertussen speelt er zich in het brein van de bestuurder van alles af. Met enige fantasie zou je over wat er gebeurt in hoofd en voertuig tijdens deze korte tijdspanne een boekenplank vol kunnen schrijven. Tot het moment dat het voertuig tot stilstand komt en de botsing voltooid is.
De viervoudig Tour-winnaar Chris Froome passeerde vorige week tijdens de Dauphiné Libéré en de opwarming voor een tijdrit aan zestig per uur neussnuitend een Frans dorpje. Zijn in de windtunnel, door frontale luchtweerstand aangescherpte rijwiel sneed door de lucht. Door een laterale windvlaag werd zijn eenhandig bestuurde, plotseling als surfplank fungerende fiets opgepakt. De muur van een Frans woonhuis veroorzaakte een dramatische massatraagheid. Ik vraag mij af wat er na de val door zijn hoofd speelde voordat hij naar verluidt onmiddellijk prevelde dat hij nooit meer zou opstappen. Ik zou er een boek over kunnen schrijven.
Theo de Rooij
