De rustperiode is in de loopsport ondergewaardeerd. Men moet, zo is de gedachte, dóór te lopen totdat de trainer zegt dat het genoeg is, of dat men eenvoudigweg uitgeput is. Ook veel trainers menen dat de training is bedoeld om te rennen. De enkele pauze dient slechts om uit te leggen hoe hard, waarheen en vooral hoe lang men geacht wordt het snot voor de ogen te lopen.
De consequentie is, dat de atleet langzaam door zijn of haar hoeven zakt en harkerige bewegingen met onderstel en armen maakt, gelijk drenkelingen op het droge. Hier nu bewijst zich het nut van de pauze. Het herstelmoment, dat gerust enkele minuten mag duren, maakt dat de atleet recupereert – herstelt dus – en zijn spieren alsmede hart/longfunctie tot bijna normale waarden brengt. Men noemt dat ook wel supercompensatie: het lichaam past zich tijdens de rust aan en maakt dat een zwaardere prikkel zonder schadelijke bijverschijnselen kan wordt geïncasseerd. Daarbij dient zulks de techniek, want wie hierna verder gaat zal beter lopen.
Goed, maar wat als de atleet maar liefst een dikke week op zijn dikker wordende achterste zit? Ik doel hier op de feestdagen, die ons thans te wachten staan. Is dat niet teveel van het goede? Kakken de atleten aldus in, zal hun rentree straks niet geweldig tegenvallen?
Ik meen dat het geen kwaad kan, sterker: ga aan het labbekakken, bezoek familie en vrienden, eet en drink dat het een lieve lust is. Voor wie geen vrienden heeft en een familie die men zijn ergste vijand toewenst, dan is wat arbeid in de gymzaal dan wel rustige duurlopen in de omgeving aan te raden. In alle andere gevallen is sociale interactie en kerstdiners en wat er zo meer aan eetfestijnen te beleven zijn, sterk aan te bevelen.
Wat mijzelf betreft: ik trek in huiselijke kring weliswaar wat aan gewichten en leg mijzelf in knopen teneinde de lenigheid te bevorderen, maar liever niet kort na het eten of wanneer ik op bezoek ga c.q. het bezoek ontvang. Een mens is een sociaal dier en wie eenkennig door de stad holt terwijl het culinaire hoogtepunt tijdens de feestdagen bestaat uit een gelletje hier en een mueslireep daar, is voorwaar een beklagenswaardige persoon.
Ook moet niet het wonderlijke effect van kerstvetrolletjes en feestdagenkilo’s worden onderschat. Want wie kort na de feestdagen ontdekt dat de wijzer van de weegschaal als de toerenteller van een racewagen razendsnel een rondje maakt, kent geen betere motivatie om naar de atletiekbaan of het bosparcours te snellen teneinde de tengere mens, ergens verborgen in die dikke vent of meid, als een feniks uit het vet te doen rijzen.
Per saldo is het allemaal Ying en Yang: rust en activiteit wisselen elkaar af, net als te dik en mager.
Ergo: geniet van de feestdagen. Want daarna wachten u zware trainingen.
Erik Endlich
