Mijn mening over Jack van Gelder mag genoegzaam bekend zijn. Ik ken weinig presentatoren die zo zichtbaar tevreden met zichzelf zijn. Zijn glimmende zonnebanktronie staat model voor ‘s mans megalomane egotripperij, die in de databank van de media onovertroffen is. In de categorie ijdeltuiten staat hij wat mij betreft op eenzame hoogte gelijk met Frans Timmermans en Ivo Niehe. Sinds hij tijdens de WK van 2010 Rafael van der Vaart en Wesley Sneijder op schoot nam, heb ik hem niet meer serieus genomen. En nu verkast hij dus naar Sport1, wel voor meer geld, maar daar ging het hem natuurlijk helemaal niet om. Allejezus, wat een armoe. Het enige voordeel van deze zwaar overtrokken transfer is dat we ons voortaan op zondagavond niet meer rood en wit hoeven te ergeren aan Studio Ajax bij de NOS.
Nee, dan heb ik toch heel wat meer moeite met de overgang van Dick Nanninga naar de eeuwige jachtvelden. Deze onverschrokken krijger uit Groningen gaat de geschiedenis in als de enige Nederlandse international die tijdens een WK-finale een velddoelpunt gescoord heeft, als invaller nog wel. Het was de 1-1 in 1978 tegen Argentinië en het verhaal gaat dat de toenmalige bondscoach Ernst Happel tijdens het gehele toernooi exact vijf woorden tegen hem gezegd heeft: ‘Nanninga, geh mal warm laufen’. Zelf was hij, zware shag aan de lip en een cola-vieux binnen handbereik, overigens ook niet van de fijne nuance. Zijn oordeel over de politieke situatie in het Argentinië van 1978: ‘Die kogels kop ik gewoon terug”. En een reporter die hem na de wedstrijd op schoot had proberen te trekken, kon een schop voor zijn kont krijgen. Jack van Gelder deed destijds het verslag voor de radio. Meer zeg ik niet.
