Ik heb wat met backs. Backs staan letterlijk en figuurlijk het dichtst bij de supporter. Ze verdienen hun geld door hun man te houden en die taak vraagt om een excellente vorm van werkethiek. Niet zeuren, maar poetsen. Backs zijn de normaalste mensen tussen de kalklijnen. Neem Nicky Kuiper, Tim Breukers en Jeroen Heubach; dat zijn potentiele buurmannen van goud. Van die jongens waar je aanbelt om een sleutel 13 van te lenen en vervolgens tot diep in de nacht blijft hangen, omdat ze toevallig nog een tapje aangesloten hebben die leeg moet.
Jeroen Heubach heb ik altijd bewonderd. Mijn eerste ervaring met Jeroen Heubach was op een Topshot van Croky. Toen had hij nog zo’n helm van haar waar hij zo mee op de Puch kon springen zonder aangehouden te worden. Jeroen Heubach was een back uit het boekje: fel, hard, 100% gemotiveerd en – in een wereld zonder Theo Walcott – snel. Een back waar de trainer en het publiek van op aan kon. Heubach stak vingers op, huilde op het veld en bleekte zijn haar. Waar elke andere speler zou worden afgebrand tot op het bot, kwam hij er mee weg. Van Jeroen Heubach kon iedereen het hebben. Het maakte hem tot een roofdier die uit je hand mocht eten.
Een maandje geleden stond ik opeens naast Jeroen Heubach op een dancefestival. Ik stond op wat vrienden te wachten die moesten pissen. De ex-linksback deed waarschijnlijk hetzelfde want ik herkende zijn verveelde blik richting de uitgang van de toiletgroep. Ik twijfelde nog even om hem te bedanken voor mei 2001, maar om niet als een onmeunige droeftoeter over te komen besloot ik daar van af te zien.
Afgelopen week werd hij weggestuurd bij de club waar hij zoveel voor had gepoetst. De man die mij in De Kuip liet schreeuwen van geluk tot ik bloed proefde, was naar eigen zeggen respectloos behandeld. Bij het lezen van het woord respectloos kreeg ik een gevoel van heimwee naar dat moment bij de toiletgroep. Ik had daar mijn bek niet moeten houden. Nee, soms moet je gewoon even van je back houden.
