Dit weekend vond, volgens de organisatie, één van de beste sportevenementen ter wereld plaats. Nee, niet in Rio of Quatar, maar in ons eigen Boekelo. Nu ben ik niet echt een paardenman, maar ik ben op uitnodiging wel eens in Boekelo geweest, want tenslotte mag je een gegeven paard niet in de bek kijken. Je kunt er werkelijk niet omheen, in Boekelo wordt elk jaar weer een bijzonder evenement georganiseerd, een evenement dat reeds meerdere keren door de sporters is uitgeroepen tot de beste Military ter wereld, las ik op de site military-boekelo.nl.
Als ik dit lees kan ik het niet laten om toch even mijn wenkbrauwen te fronzen. Wie vallen op dit evenement dan allemaal onder de noemer de sporters? Ik neem aan, dat de organisatoren in eerste instantie hiermee de ruiters bedoelen. Ik ben het hier echter niet zomaar mee eens, ik vind namelijk de prestaties van de paarden minimaal net zo groot, of misschien nog wel groter. Hoewel ik mijl afvraag of de paarden dit ook het beste sportevenement of de beste Military ter wereld vinden. Maar buiten Mr. Ed ben ik verder nog nooit sprekende paarden tegengekomen, dus kunnen we hen niet vragen. Maar als ik de verwilderde ogen, het schuim rond het bit en op de flanken van de paarden zie tijdens de cross, heb ik hier toch wel zo mijn bedenkingen bij. Overigens is het niet de eerste keer dat ik het in een column opneem voor de paarden, heb ik misschien toch wel wat met deze edele dieren.
Maar er zijn natuurlijk nog veel meer sporters bij dit evenement betrokken. Wat te denken van de ruim zestigduizend bezoekers en dan heb ik het dus niet over anderhalve man en een paardenkop. Deze sportievelingen moeten zelfs door de modder baggeren om iets van de crosscountry te kunnen zien en hebben, gelukkig voor de cateraars, regelmatig honger als een paard. De meer dan vijftienhonderd vrijwilligers leveren zonder uitzondering ook allemaal topprestaties, maar deze sporters krijgen normaal gesproken helaas maar weinig aandacht. Paarden die de haver verdienen, krijgen die namelijk niet altijd.
Boekelo behoort tot één van de grootste outdoor business-to-business events van Nederland. Je hebt tenslotte niet voor niets luxepaarden en werkpaarden en om nog maar even door te gaan, om de Military te volbrengen in deze outdoor lifestyle ambiance heb je met recht de conditie van een paard nodig. Het valt ook niet mee natuurlijk om iedere keer weer een goed glas te moeten drinken, vergezeld van zo nu en dan een stevige hap. Zo’n vierdaagse ambiance houdt bijna geen paard vol. Zoals de organisatoren schrijven: ‘Dit zijn dagen vol joie de vivre, alles kan, niets moet, flaneren en bewonderen, zien en gezien worden, kijken en bekeken worden maar vooral genieten.’ Er zitten onder deze categorie sporters er zeker een paar bij die over het paard getild zijn en een enkeling zit ook best wat hoog te paard. Je ziet er zelfs zo nu en dan ook een prins op het witte paard voorbijkomen en dat allemaal onder het genot van ‘verleidelijke bieren, prachtige wijnen en een keur aan finger food tot a la carte.’ Zonder deze bijzondere categorie sporters kan dit evenement echter niet bestaan.
We moeten, hoe dan ook, in Twente trots zijn op dit evenement en ik denk, dat we het erover eens kunnen zijn, dat ieder levend wezen dat daar rond loopt onder de noemer sporters valt. Ik geef het je namelijk maar te doen, het is echt afzien zo’n Military.
Chris Walraven
