Grappig, hoezeer de mens een kuddedier is. Neem deze tijdspanne. De fitnessclub puilen uit momenteel. Dat is omdat de feestdagen achter de inmiddels forse rug zijn. Men ziet de kerstkilo’s lillend rond het midden van het weke lijf. Een nieuw jaar, heilige voornemens en een niet aflatende commercial-reeks van diverse zweetketens drijven nieuwe leden naar het ijzerwerk en de loopbandjes. Dat gaat een weekje goed. Soms zelfs een maand. Maar dan wordt het ras minder.
Met het broekje, hemdje en de deo in de gratis rugzak naar de fitnesszaal, omkleden, plaatsnemen in een toestel met handels waar je aan moet trekken of drukken, al naar gelang. Naast je staat een spierbundel met imposante dumbells te goochelen, elders een oude man die nu reeds een uur in een tergend langzaam tempo de pedalen van zijn de blinkende hometrainer in beweging probeert te houden. Overal puffen en zuchten lotgenoten die het, net als u, over een maandje voor gezien houden. Dan nemen u en zij voor om thuis wat te gaan sporten. Scheelt ook een klap geld. Een beetje lopen, op een soort van mountainbike langs het kanaal raggen. Duurt ook maar even. Dan wordt het mooi weer en zijn er vakanties en excuses van het is te warm en dus ongezond om te sporten. Tot na de eerstvolgende feestdagen, wanneer het gemoed weer gaat knagen.
Dat ik thuis op een van de voormalige kinderkamers – de lummels zijn al lang en breed het huis uit – zonder enige druk van buitenaf met gewichten, medicijnballen en bokszak in de weer ben, is natuurlijk niet normaal. Maar het is goedkoop, wat spullen afgezet tegen een jarenlang abonnement op een krachthonk en de keuze is vlot gemaakt. Geen reistijd, geen fanatici die telkens dat toestel bezetten dat je van plan was te gebruiken. Niet het dilemma: bezweet op de fiets naar huis, of ter plekke douchen tussen bodybuilders die geringschattende blikken werpen op je schonkige fysiek.
Meedoen met de NK Speerwerpen wil ik het volgende seizoen, dus weet ik waarvoor ik mij telkens twintig minuten lang afbeul. Dat lijkt een te geringe duur voor een serieuze training die ergens toe leiden moet, maar schijn bedriegt. Ik doe telkens aan HIT, of wel de High Intensity Training. Dan ga je gedurende een kwartier tot max 20 minuten achtereen zonder pauze sjouwen, gooien, meppen en springen totdat je scheel ziet. Daarna is het klaar. Meer tijd is niet nodig.
Maar na een seizoen telkens tot het gaatje lonkt de frisse buitenlucht. Want je wordt wel wat bleek van dat binnenshuis sporten. Dus begin ik weer te rennen. De armpjes worden smaller, de benen sneller. Explosiviteit maakt plaats voor duurvermogen. Ik krijg mijn kleur terug, vier muren maken plaats voor natuur en baan.
Zo jojo-en wij er wat af. Tot aan het graf.
Erik Endlich
