Vanaf 2014 help ik, samen met vele andere betrokkenen, een Syrisch gezin van zes mensen met het opbouwen van een bestaan in Nederland. Restaurateur te Aleppo en vader Amin was actief als wielrenner totdat een zware val het einde betekende van zijn bescheiden wielerloopbaan. In 2014 ontvluchtte hij het extreme oorlogsgeweld, worstelde zich naar Nederland en stuurde via Facebook een noodkreet de sociale media wereld in, die ik in november 2014 oppikte. Vrouw en vier kinderen waren vooralsnog achtergebleven. Zoon Mohamed slalomde ondertussen op zijn oude racekarretje rond de bomkraters op het wielerbaantje van Aleppo en hield zijn wielerdroom levend. In april 2015 slaagde Amin erin zijn gezin naar Nederland te halen. Zij passen zich in Utrecht uitstekend aan aan de Nederlandse leefomstandigheden. De ondertussen 18-jarige Mohamed fietst bij mijn oude cluppie De Volharding en volgt een veiligheidsopleiding in Amersfoort.
Woensdagmiddag reed ik naar Utrecht om een stukje met Mohamed te gaan fietsen. Hij zette een mooie route uit, voerend langs Amsterdam-Rijnkanaal en Vecht en we praatten honderduit over familie, wielrennen, maatschappij, wereld, omgeving, passies en angsten. Hij hield netjes rekening met de drieënveertig jaar oudere benen van zijn bijna bejaarde fietsmaat en stelde mij de vraag met welke mij bijzonder aansprekende persoon ik eens zou willen lunchen. Zelf had hij zijn antwoord al klaar: Pantani. Omwille van zijn bijzondere, ogenschijnlijk zeer efficiënte pedaalslag, zijn successen en levensloop. Ik had niet direct een antwoord voorhanden.
We fietsten langs de Vecht, met aan onze linkerkant bunkers uit de Tweede Wereldoorlog. Deze waren Mohamed nog niet eerder opgevallen en we spraken over oorlog. In ’40-’45 was het strijdperk overzichtelijk. Duitsland bezette Nederland en was de vijand. Hoe anders is het in Syrië. De dictator Assad, Syrische rebellen, IS, Koerden, sjiieten, soennieten, christenen; Iran, Irak, Turkije, Rusland, Amerika. Een totale, onoverzichtelijke chaos. Hij vroeg mij wat mijn grootste angst ooit was geweest. Ik moest hem -weer- het antwoord schuldig blijven. Ik beschik immers over het voorrecht en geluk in Nederland te zijn geboren en opgegroeid. Mohamed’s grootste angst in Syrië was destijds niet te weten of je buurman je beste vriend was of dat hij van het ene op het andere moment een mes in je rug zou planten.
Als afsluiting kreeg ik traditioneel een voor mij veel te copieuze maaltijd voorgezet. Het allerbeste voor de gast. Het naambord en de tijdritfiets van Mohamed, waarmee hij tijdens het WK voor junioren ten val kwam, hingen aan de muur. Het Syrische rood-wit-zwarte nationale shirt dat ik cadeau kreeg was politiek gekleurd. Made in Russia. Mohamed vertelde aan het eind van de fijne middag dat hij was gevraagd om na te denken over toetreding tot een politieopleiding. Verbaast me niets. Zo jong en zo wijs.
Theo de Rooij
