Ik was een jaar of zestien en speelde in de A3. Dat was al lastig zat. Ik was zo ongeveer de jongste van het team, mijn groeispurt moest nog komen en qua spiermassa was het ook allemaal weinig indrukwekkend. Bovendien konden de meesten van mijn teamgenoten ook nog wel een stukje beter voetballen.
Toch kreeg ik op zaterdagmiddag regelmatig het verzoek of ik op zondagmorgen nog een keer wilde aantreden. Het elfde of het twaalfde hadden immers chronisch spelersgebrek en die waren dus al blij met een technisch matige, piepjonge, kleine en iele speler van de A3, want dan hadden ze er in ieder geval maar elf. Ik vond voetballen hartstikke leuk en bovendien hoefde ik dan niet naar de kerk, dus ik was al lang blij.
Mijn eerste kennismaking met seniorenvoetbal staat me nog helder voor de geest. Mijn directe tegenstander was weliswaar net zo klein als ik, maar wel van top tot teen opgebouwd uit graniet met een indrukwekkende buikomvang en ballonkuiten waar mijn beentjes bij in het niet verdwenen. Ik zette uit voorzorg mijn scheendekkers nog maar eens goed op hun plek. Hij paste een straffe mandekking toe en dat was knap lastig voor mij, want hij blies negentig minuten lang de geur van een vogelnestje vol dode vogels in mijn nek. Dit als gevolg van een dodelijke mix van alcohol, shoarma en knoflook, ongetwijfeld ontstaan door een bezoek aan het Hengelose nachtleven, inclusief “Gazastrook”, de avond daarvoor. En dat terwijl ik na het kijken van AVRO’s Wiekentkwis extra vroeg naar bed was gegaan, om maar fit aan de aftrap te verschijnen.
Mijn directe tegenstander en zijn medespelers probeerden mij te raken waar ze me raken konden. Want dat groentje moest maar eens merken wat dat inhoudt, seniorenvoetbal. We hebben het dan weliswaar over de reserve vijfde klasse, maar hé, ook daar gaat het natuurlijk gewoon om de knikkers. Allemaal leuk en aardig, frivool voetbal, maar er moet wel gewonnen worden. U zult begrijpen, beste lezer, dat mijn eerste kennismaking met het seniorenvoetbal best confronterend was.
Het is inmiddels zo’n 25 jaar geleden, maar gisteren moest ik daar plotseling aan terugdenken, toen ik de pupillen van Ajax aan het werk zag. De bangige blik in de ogen van Tete, Sinkgraven en Riedewald kwam mij akelig bekend voor. Plotseling wist ik het, die kende ik nog van mijn eigen carrière. En nee, ook ik bakte er weinig van op die bewuste zondagmorgen in Borne.
Na afloop hoorde ik weer het afgekloven voetbalgeleuter langs komen over fouten maken en dat dat toch echt niet mag op dit niveau en het gebrek aan ervaring. Maar het is toch wel pijnlijk dat ook Frank de Boer kennelijk zo weinig spelers tot zijn beschikking heeft dat hij de jongetjes van A3 moet vragen of ze mee willen doen bij de grote mannen.
mooie column René