Juichen met voorbedachten rade

Geplaatst op 26 oktober 2014 door Kees Hendriksen   ·   2 Reacties

Na de vinger van Castaignos en de traan van Weghorst vond Memphis Depay dat het afgelopen donderdag weer eens tijd was voor een klassieker. Na zijn doelpunt in de 43ste minuut gaf hij een draai aan een denkbeeldige telefoon om zijn moeder te laten weten dat hij weer terug was van een blessure. Omdat hij tijdens het showtje zijn getatoeëerde vleestrui aan het halflege stadion toonde kreeg hij de gele kaart. Volgens Depay was het een ingecalculeerde prent. Het was juichen met voorbedachten rade.

Ik vraag me altijd af op welk moment je zo’n toneelstukje oefent. Is dat na het douchen voor de spiegel of tijdens een vrije dinsdagmiddag in de woonkamer met een groep vrienden? Is het normaal om er dan een professional bij te halen voor de choreografie? Komt hij dan op een gegeven moment met de tip om met ontbloot bovenlijf een draaitelefoon na te doen? Hoe werkt zoiets?

Ik ben er niet mee bekend. In de krochten van het amateurvoetbal doet men niet aan vooraf bedachte dansjes na een doelpunt. Juichen gaat er ongecontroleerd met een kreet en een gebalde vuist in de lucht. Niemand haalt het zich in zijn hoofd om in de blote pens op veld 5 bij de cornervlag te gaan lopen schudden met de heupen. Je zou je onsterfelijk belachelijk maken bij je teamgenoten. Daar komt bij dat je de resterende minuten zou moeten rennen voor je leven voor de extra opgefokte tegenstanders.

In het profvoetbal bestaan deze gedragsregels niet en is het normaal geworden om geënsceneerd blij te zijn na een doelpunt. Toch denk ik dat als je bewust geel pakt in de 43ste minuut om de mooie jongen uit te gaan hangen, je toch beter even echt met je moeder kan gaan bellen. “Jongen, trek je shirt aan en doe toch eens normaal…” zal het hopelijk klinken aan de andere kant van lijn.