Over de topper FC Twente-Ajax is bijkans alles al gezegd. En dan moeten Derksen en Van der Gijp vanavond de remise tussen beide grootmachten ook nog gaan nakauwen.
Ik wil op de wedstrijd de wedstrijd laten op de plek en ga nog even terug naar een opmerkelijk detail dat de meeste aanwezigen in de Grolsch Veste intussen wellicht alweer bijna vergeten zijn, maar waaraan veel toeschouwers zich danig hebben geërgerd, ik ook. Het gaat over een tijdsbestek van zo’n 10 minuten, om precies tijd zijn tussen 20.30 en 20.41 uur. Inderdaad, dat was nog voor de wedstrijd begonnen was.
Vanaf half negen werden de speakers van de Veste optimaal opengedraaid en kwam er een vuilnisbelt van lawaai over ons heen. Wilde men de Ajacieden intimideren? Ik denk het niet, want de spelers waren nog binnen. Wat dan? Wie deed men daar dan een plezier mee? Ik denk nagenoeg niemand. Naast mij kreeg een FC Twente-medewerker (video-analist Carsten) telefoon. Met zijn linkerhand bedekte hij de telefoon die hij tegen zijn linkeroor hield. Het andere oor probeerde hij uit te schakelen door zijn rechterwijsvinger erin te stoppen. Vergeet het Carsten, dacht ik. Ik zag inderdaad aan zijn lichaamstaal dat het gesprek onmogelijk was.
Op de perstribune, op de tribune erachter en ernaast, overal keken de mensen verdwaasd in het luchtledige. Gesprekken, de laatste voorbeschouwinkjes, ze waren onmogelijk door de orgie van elektronische muziek. Na een oerlelijk nummer dat niet om aan te horen was, kwam Kernkraft 400 wat elke thuiswedstrijd wordt gedraaid. Ook dat is een staaltje kabaalgeraas wat haast niet te pruimen is. Hoeveel procent van de 30.000 bezoekers van de Veste doet men daar een plezier mee? Drie, vier procent? Meer zeker niet, schat ik.
In sommige stadions zit achter de knoppen van de geluidsinstallatie een kenner. Daar zit een man/vrouw die weet met wat voor pop-/rocknummers je het grootste deel van je publiek een plezier doet. Een mooi, aangenaam nummer of een band met een zanger die een ietwat hoge stem heeft, doet het dan altijd goed, zoiets. Zo fleur je de hoogzwangere fase op waarin de mensen op het eerste fluitsignaal wachten. Dat keiharde gedaver, die stroom van lawaai van gisteren (en andere thuiswedstrijden) is buitengewoon storend, vervelend en irritant.
Om 20.41 uur draaide de dienstdoende dj van de Veste de knoppen dicht en kwam het aloude, vertrouwde You‘ll Never Walk Alone van Gerry and the Pacemakers uit de speakers. Dan weet je dat de spelers eraan komen en dat de wedstrijd gaat beginnen. Overigens werden de eerste minuten van de topper nog ontsierd door een vieze walm vanuit Vak P. Maar die trok weg en meteen kregen we de beste twintig minuten te zien van FC Twente in dit nog vrij prille seizoen.
Een band met een zanger met een ietwat hoge stem…Dat kan best, ja. Misschien krijg je er zin van aan de wedstrijd. Persoonlijk mag ik altijd graag naar ‘Dat is straf, mijn pint proeft laf’ van Bobbejaan Schoepen luisteren. Veel gedraaid in de rust bij Club Brugge en Eendracht Aalst. Als het maar geen Nick en Simon is, mijn god, wat een gezemel is dat.