Elk normaal mens zou na die horrorcrash op de Mont Ventoux voor minimaal een maand de ziektewet zijn ingegaan. Ritchie Porte pakte zijn fiets, stapte op en reed door naar de finish waar hij vrijwel direct na afloop opvallend monter de pers te woord stond, alsof er niets gebeurd was. Just another day at the office. Helden zijn het, die met gevaar voor eigen leven alles geven wat er inzit, voor een paar seconden winst.
Als ik familie van Christopher Froome was geweest had ik niet naar zijn krankzinnige kamikaze-afdaling van de Col de Peyresourde durven te kijken. Een verkeerde beweging of onverwachte wending en hij is net zo kansloos als een konijn in de koplamp. Dat een ongeluk in een klein hoekje zit bewees het tragische lot van de sympathieke Portugese wielerlegende Joaquim Agotinho, die 30 april 1984, zonder fietshelm, zwaar ten val kwam in de Ronde van de Algarve na een aanrijding met een hond. Hij liep een schedelbasisfractuur op, maar reed de toch rit uit. Pas aan de finish besefte hij dat hij dringend medische hulp nodig had. Een helikopter was niet beschikbaar, waardoor de vierhonderd kilometer lange autorit naar het dichtstbijgelegen ziekenhuis uren in beslag nam. Eenmaal daar aangekomen werd hij nog wel geopereerd, maar tevergeefs: tien dagen later ging bij hem het licht uit. Je moet er toch niet aan denken wat er zou zijn gebeurd als op die Franse berg toevallig een loslopende hond had overgestoken.
Toegegeven, geen misverstand: de beelden zijn spectaculair, maar iemand zou Froome tegen zichzelf in bescherming moeten nemen.
Peter Bonder
