In 1972 werd ik als vijftien-jarige middelbare scholier voor het eerst met kanker geconfronteerd. De moeder van mijn vriend en klasgenoot Arthur leverde een gevecht op leven en dood. Ik vergeet nooit meer het beeld van een jonge, dappere vrouw, die rondom een bed in de woonkamer haar strijd uitvocht. Het aftakelingsproces bestond uit kortstondige oplevingen, gevolgd door verdere uitmergeling van haar lichaam. Totdat de kaars uitwaaide. De moedige manier waarop deze vrouw het gevecht aanging en de levenskracht die zij tot het laatste moment uitstraalde hebben diepe indruk gemaakt.
Op twintig-jarige leeftijd verloor ik in 1978 mijn vader (51) aan longkanker, na een strijd van nog geen jaar. Ook hij streed tot zijn laatste, reutelende ademtocht. De eerste zes maanden van zijn ziekte verzweeg hij zijn conditie zelfs voor het gezin. De held wilde ons simpelweg de moed niet ontnemen.
Maarten van der Weijden had meer geluk, hij won het gevecht tegen de sluipmoordenaar. De deuken staan in zijn glimmende schedel gestanst als zinnebeeldig opgestoken middelvingers naar de afgedropen ziekte. Zijn aanvankelijke doel was om € 11.000,00 bij elkaar te zwemmen voor onderzoek tegen kanker. Het getal moest met 2.5 enigszins aangepast worden. Ik kan geen superlatieven bedenken om deze prestatie te duiden.
Grote sportmensen leveren grootse prestaties. Ook buiten het bereik van de camera’s. Ik was als ploegleider van de Rabobankploeg actief in de Tour van 2002. Tijdens de eerste week werd mijn vrouw Marian benaderd door de Twentse makelaar Henk met een bijzonder verzoek. Henk had de stoute schoenen aangetrokken en de telefoon gepakt. Zijn 25-jarige dochter Joyce leed aan een ernstige terminale vorm van kanker. Zij was een groot bewonderaar van kankeroverlever Lance Armstrong en een ontmoeting met Lance was haar laatste hartewens.
Ik benaderde zijn ploegleider Johan Bruyneel met het verzoek, zonder er al teveel druk op te leggen. Henk en zijn gezin waren geen bekenden van ons en ik kon me voorstellen dat de in het geel rijdende Lance talloze van dergelijke verzoeken te verwerken kreeg. Johan zegde mij toe zijn best te gaan doen. Enkele dagen later liet Johan mij weten dat Joyce en haar dierbaren op de laatste zaterdag, na de tijdrit in de Beaujolais, konden langskomen. De verwachting was dat de Tour in zijn voordeel beslist zou zijn en Lance wel enkele minuten tijd vrij kon maken.
Op 27 juli vond er in een Frans hotel een bijzondere ontmoeting plaats. Tourwinnaar Lance nam drie kwartier de tijd om Joyce, vriend Erwin, ouders Henk en Betty en broer Mike een hart onder de riem te steken. De foto met Lance was vanaf dat moment haar kostbaarste bezit, vergezelde haar bij de door Lance geadviseerde second opinion trip naar Amerika en alle pijnlijke en misselijk makende behandelingen. Het bleek uitstel van executie. Op 23 januari 2003 overleed Joyce. De foto met Lance was tot het laatste levend moment haar reddingslijn.
De door Armstrong opgerichte Livestrong Foundation heeft tot op heden meer dan 500 miljoen dollar opgehaald voor de strijd tegen kanker.
Theo de Rooij
Mooi en met compassie geschreven
Mooi verhaal Theo. ❤ Onze zoon Tim was in 2014 (al heel ziek als gevolg van een hersentumor) aanwezig bij het Sterrengala van het Sterrenfietsteam dit keer voor Ventoux3.org (tbv hersentumoronderzoek). Tim, zijn vriendin en ons hele gezin, zaten bij jou aan tafel. Ook Simone, waarvoor Ventoux3.org is opgericht, zat erbij (inmiddels ook overleden). Die avond haakte Tim als feestbeest voor het eerst vroeg af. Heel trieste avond voor mij als moeder maar wat haalden de sterren veel geld op voor dit goede doel het Hersentumorfonds.nl Nu doet het Sterrenfietsteam weer mee. Tim en Simone zijn er niet meer maar hun lotgenoten verdienen hoop zodat hersentumoren ooit niet meer ongeneeslijk zijn. Petje af en SUCCES! Lieve groeten Jacqueline Manders
Wat Maarten heeft gepresteerd is buitengewoon.Veel ex-kanker patiënten houden blijvende schade over na hun ziekte. Dat je ook na deze ziekte nog weer de kracht kan opbrengen voor zo’n bedevaart- tocht is zeer bijzonder.Ik heb nog wel een traantje weggepinkt bij het zien van de opnamen en op de achtergrond de muziek van David Bowie. Voor mij “sportman van het jaar”