Heeft u de wedstrijd tussen Badr Hari en Benjamin Adegbuyi gezien? Ik niet. Maar ik zag wel de samenvatting bij Studio Sport. Ook las ik met een half oog een verslag in een ochtendblad. Het gaat hier om professionele kickboks wedstrijden. Dat wil zeggen: hoe harder, hoe wreder en barbaarser de bokser zijn tegenstander in elkaar slaat, hoe meer hij verdient. Een miljoen euro heeft hij sowieso voor de drie rondjes. Wordt het een knock-out, dan heeft de manager van zo’n bokser geheid een vette bonus bedongen. En voor zichzelf ook uiteraard. Wint zijn pupil de wedstrijd, dan is dat schitterend. De fans juichen. Bloedt het gezicht van de opponent, heeft ie ook nog een gebroken jukbeen opgelopen, zitten zijn ogen dicht; nog mooier. Dan gaan de fans helemaal uit hun dak en kunnen ze niet wachten op de volgende kickboks-match met rondspattend bloed en versplinterend bot.
Soms denk je dan onwillekeurig aan de Romeinen onder keizer Nero. Toen werden mensen gedwongen het gevecht aan te gaan met hongerige, wilde dieren. Of je ziet een gefrustreerde Spaanse stier achter een man aanrennen met een rode doek.
Jaren geleden waren we bij de krant waar ik werkte, snel klaar met berichten over kickbokswedstrijden tussen toenmalige slagers als Hari, Adegbuyi en Verhoeven. Want we plaatsten ze niet. Het was in onze ogen geen sport, maar primitief vermaak. We vonden het zo’n uitwas, dat we dat soort takken van sport niet in onze kolommen wensten op te voeren. Dat commerciële zenders brood zien in kickboksen of identieke bezigheden, zou eigenlijk ook niet moeten kunnen, maar die doen het toch. Dat Studio Sport nog snel een minuutje ervan uitzond, viel me tegen.
Dit soort sporten hoort thuis op de pagina van binnenlandse- of buitenlandse ongelukken. Zei Ben de Graaf (Vk) niet ooit zoiets in die trant.