Strikt genomen kan deze leergang uiterst bondig zijn: er valt eenvoudigweg niets te verbeteren aan uw looptechniek. Niet omdat u een natuurlijke loper bent met het bewegingsverloop van een hinde. Neen: u bent een slaaf van uw genen. Erfelijke aanleg, of in de meeste gevallen: chromosomen die uw beperkingen bepalen – daar valt niets aan te veranderen. Althans: weinig. Ik zie gedreven looptrainers die tot vervelens toe aandacht schenken aan reactieve voorvoetlanding, een vlotte pas, mooi rechtop, een soepel bewegingspatroon. Geen training zonder aan deze esthetische en vooral efficiënte techniek aandacht te besteden.
Want men ziet atleten, die voorheen liepen alsof ze voortdurend keken naar op de grond liggend kleingeld, zich voortsleepten op een wijze die algehele artrose deed vermoeden, hun voeten als pinguïnpoten plaatsten kennelijk om ongedierte plat te slaan. Vervolgens, na jarenlange aandacht aan techniek, blijft men zich op deze weerzinwekkende manier verplaatsen. Kortom: er is geen steek veranderd. Ze lopen nog net zo beroerd als toen zij hun eerste voorzichtige en ogen pijnigende stappen op het tartan zetten. In die zin kan ik u derhalve een illusie ontnemen.
Maar luister, binnen de grenzen van wat de voorzienigheid en uw voorgeslacht aan u heeft meegegeven – of onthouden – valt er nog ietsjes te verbeteren. Het devies bestaat uit de drie Ellen: lang, los, leuk. Meer is het niet en wellicht bent u teleurgesteld, maar geloof mij: het is al lastig genoeg, zeker als u een beroerde loper bent.
Lang: kruip dus niet in elkaar, de Engelsen zeggen niet voor niets: tall running. Tjesus, dat zou al winst zijn wanner u dat zou lukken. Dat betekent vermoedelijk, dat u vijf keer in de week aan uw rompspieren moet werken. Geen laffe oefeningen waarbij u een paar keer een been omhoog steekt, neen: fors afzien in mancave of sportschool.
Vervolgens: los. Velen lopen alsof ze persweeën hebben, dan wel iets trachten fijn te knijpen. Los!! Derhalve geen hangende schouders en knijpvingertjes. Dus we hebben nu: lang maken en loshouden. Een jaartje of vijf oefenen en we komen tenminste ergens.
Dan de derde, van leuk. Veel trimmers lopen alsof thuis een onverlaat het gezin uitmoordt, een laatste oor is versnoept, de deurwaarder de inboedel heeft meegenomen, maagzuren opspelen, depressies plagen. Denkbaar is dat dit alles uw gemoed teistert, maar dan zou ik geloof ik niet gaan rennen en die problemen gaan tackelen. Lieve help zeg, u en ik zijn geen toplopers en zullen dat nooit worden, geld wordt er niet mee verdiend en het heet dat lopen plezier biedt. Ren dan niet met het de expressie van een ziek nijlpaard. Geniet er van! Grijns, ontspan de kaken, wees dankbaar dat u kunt hardlopen!
Zelfs als u eigenlijk qua looptechniek beter een denksport kunt beoefenen. Tenzij dat denken evenmin uw ding is. Dan zou ik ook niet blij kijken.
Erik Endlich
