Zeker: afzien staat ongeveer gelijk aan lange afstand-lopen. Het snot voor de ogen, de longen uit het lijf, lood-in-de-benen, een lichaam dat schreeuwt van pijn: ach, welke lichaamsdelen kunnen wij er nog bijslepen om het lijden van lichaam en geest (ja ook die!) in beeld te brengen. Maar er is meer. Een universeel leed, iets wat de watjes van de sterkeren onderscheidt, wat haaks staat op de luxe en het comfort van deze tijd.
Ter illustratie: wanneer dit opstel gepubliceerd wordt kan het anders zijn, maar in vroege ochtend en wanneer de zon ondergaat kan het gemeen koud zijn. Dat ziet men ook aan de wijze waarop hondenbezitters, krantenlieden en andere min of meer vage voorbijgangers gekleed gaan. Men waant zich in de poolstreken: jassen die ook de magerste mens volume geeft, wanten van een afmeting gelijk de voorpoten ener walrus, hoofddeksels waarmee de drager oogt als een alien.
Het zijn bedoelde tijdstippen dat ik mij naar de baan spoed teneinde hindernisbaan, intervalpunten, medicijnballen en elastiek en dergelijke klaar te zetten voor de atleten die ik even daarna mag instrueren en tot spoed zal manen. Anders dan de meeste gasten die zich kennelijk op een komende ijstijd hebben voorbereid, heb ik slechts een onderhemdje, een nauwsluitende en dun jackje, een korte trainingsbroek en dunne sokken aan. Verrek, vergeten: ik draag dan ook loopschoenen. In deze sobere kleding begeef ik mij naar het onverwarmde trainingshok al waar ik het stervenskoude materiaal met blote handen aanpak en deze in vooraf bepaalde formatie op het kale veld, waar de poolwind vrij spel heeft, positioneer. Ik verwijder een enkele bevroren meeuw en wrijf een door de koude bevangen konijn tot leven, krab met mijn nagels de enkele stukken ijs van de baan en knipper flink met de ogen teneinde te voorkomen dat de vrieskou vat op mijn oogleden krijgt.
Ziet! Daar komen mijn atleten. Een enkele muts met een muts, maar meest kerels en meiden van stavast die ook maling hebben aan afzien in het algemeen en koude in het bijzonder. Het zijn immers mijn atleten, ik heb deze lieden gevormd tot de elite-eenheid binnen onze vereniging.
Kijk beste lezer: ook deze vorm van ernstig afzien hoort bij de buitensporter. Van kouwe klauwen worden wij niet anders, wij lachen om de wind die anderen naar hun verwarmde vertrekken doet spoeden. Trouwens: ook de zomerse hitte die de lucht boven de baan doet zinderen, waar een hand op het tartan een blaartrekkend effect heeft, flora verdort en fauna naar frissere streken trekt – ook deze omstandigheden brengen mijn atleten er niet toe om een training over te slaan.
Want zij en ik weten: wil je afzien, dan lach je om polaire kou en ondragelijke hitte. Ze blijven dus komen. Nooit laten ze het een keer afweten. Zouden ze het thuis wel leuk hebben?
Erik Endlich
