Dat overkwam mij niet eerder: een stukje te laat ingeleverd. ‘Tardief’ zeggen ze bij op ons kantoor. Trouwens, het is dankzij het kantoor dat ik zo met de tijd in de war ben. Liet ik u vorige keer weten dat de huisarts concludeerde dat ik geen Alzheimer heb, denkbaar is nu dat ik het kort na het verlaten van de praktijk alsnog een fikse Alzheimeraanval te verduren heb gekregen.
Dat lees en hoor je vaker: iemand wordt na een min of meer grondig onderzoek gezond verklaard; de voormalige patiënt verlaat monter het pand en valt, kort na het passeren van de drempel van het eigen woonhuis, dood neer. Nu moet ik tegenwerpen dat de huisarts mij toevoegde… tja, wat zei zij toch ook al weer? Uhm ja, dat ik het wel in de gaten moest houden en dat wanneer ik plotseling wat vergeetachtig zou worden, ik contact met haar diende op te nemen.
De ellende natuurlijk is, dat wanneer je in de woorden van Rutte ergens geen herinnering meer aan hebt, zulks betekent dat ook genoemde afspraak met de arts in de vergetelheid raakt. Tenzij je omgeving aan de bel trekt. Ik heb een gisse eega die uit een familie komt waar ouderdom geen vat krijgt op de geestelijke vermogens, en zij heeft gezegd mij onmiddellijk naar de specialist te sturen zodra ik essentiële zaken vergeet zoals wat is mijn pinpasnummer, waarom was ik niet eerder naar de wc gegaan en hoe werkt de wasmachine ook al weer.
Om weer even op ons kantoor terug te komen – wie zich herinnert dat ik door het kantoor in de war ben geraakt is knap bij de pinken – ik werk mij daar het apenzuur. Er wordt geen rekening gehouden met mijn gevorderde leeftijd en de omstandigheid dat ik best over zekere kwaliteiten beschik (hard lopen, hoog springen en vissen vangen), maar dat kantoortaken daar in ieder geval niet toe behoren. Mijn werk vereist een mierenneukerige natuur gekoppeld aan een doodsaai karakter. Wie houdt het anders vol om stukken te schrijven die door een dorknoper hoger in de boom weer worden gewijzigd? Maar ja, ik ging voor een solide baan met een vast inkomen en dat kreeg ik: reeds ruim veertig jaren verricht ik met aan zelfkwelling grenzende discipline dezelfde boekhoudkundige handelingen tegen een hongerloon dat al 26 jaar niet gewijzigd is.
Dat ik inmiddels bijna afgefakkeld ben zal geen verrassing zijn. Daarbij gaat het ons tegen de coronaregels in bijzonder goed qua instroom, wat niet meer of minder betekent dat ik mij reeds maanden achtereen een slag in de rondte administreer. Gelukkig dus dat ik kan hardlopen. Dat is op de keper beschouwd eveneens een handeling die boring is en die ook bestaat uit een aantal zeer beperkte handelingen die zich eindeloos herhalen.
Zo haal ik troost uit saaie zaken. Klein en slepend leven heet dat.
Erik Endlich
