Heroïek in de sport vindt men natuurlijk bij de vechtsporten. Het vloeren van een tegenstander is hier het hogere doel, dat eerst na een wilde confrontatie kan worden bereikt. Vanzelfsprekend dient de sporter niet terug te deinzen bij het zien van iemand die zowel potig als primitief is. Het is een strijd van alle tijden, waarbij moed een eerste vereiste is.
Hoe anders is dat bij atletiek. Strikt genomen ziet men hier vooral lieden die er vandoor gaan. Wat voorts niet helpt aan het heroïsche gehalte van deze sport, is dat met name rammagere types het op een lopen zetten. Dat geeft niet de indruk, dat men voornemens is om iemand tegen de vlakte te rennen. Wat overigens geen effectieve methode oplevert. Bij sprinters kan nog de idee postvatten dat er niet met hen te spotten valt. Het zijn doorgaans gespierde types, maar aan de andere kant blijven ze netjes in hun baan lopen en vallen ze elkaar niet zelden na de finish lafjes in de armen.
Denkbaar is dit anders bij de werpnummers. De kogelstoters zijn te vergelijken met krombaangeschut, zoals de mortier. Alleen komen die kogels relatief dicht bij de schutter, zodat er hier zeer weinig ongelukken voorkomen. De discus daarentegen vliegt een stuk verder. Net als bij de kogelstoters ziet men figuren, die een gemiddeld mens met één klap tot onder het maaiveld kunnen brengen. Maar ook dat zullen ze nooit doen, want na een wedstrijd drukt men elkander teder tegen de borst.
De speerwerpers vallen in een aparte categorie als het om heldendom gaat. Overigens met de nadruk op de laatste lettergreep. Een speer, die als bekend een lange historie heeft als aanvalswapen, heeft een lange vlucht en een scherpe punt, die soms door juryleden heen gaat. Het is dan eerder tragiek dan heroïek.
Ten slotte de meerkampers. Deze jongens en meiden zijn rap, springen gelijk kangoeroes en beoefenen vrijwel alle werpnummers. Maar na de afsluitende loop is de fut eruit en gaat men weer geëmotioneerd knuffelen.
Atletiek is geweldig, maar verre van gewelddadig.
Erik Endlich
