De bankzittende sportliefhebber kwam en komt als het om fietsen gaat aardig aan z’n trekken: de WK’s op de baan en over het asfalt. Het geeft ook mij veel plezier, met name natuurlijk als een VdP op heroïsche wijze wereldkampioen wordt. Nu afwachten wat Harrie Lavreysen al sprintend voor elkaar krijgt. Hoe het ook zij, iets van ongemak heb ik wel als ik zie hoe die gasten afzien en dus diepgaan. Dat klemt met name nu de criticasters op het pluche roepen dat deze of gene had moeten meegaan met die ontsnapping, dat hij of zij te vroeg de sprint aantrok, waarom men tegen het asfalt dondert. Makkelijk praten heet dat.
Hoewel de dramatiek in de loopsport een tandje minder is, geven de atleten doorgaans eveneens alles en gaan ze tot het gaatje. Overigens is Sifan Hassan ook al eens gevallen op de 1500, stond vervolgens op en won alsnog haar wedstrijd. Over drama gesproken. Het geeft wel te denken over hoe het leed in de sport verdeeld is. Vanzelf kom je dan bij het voetbal uit.
Hoewel de WK voor vrouwen nauwelijks is besmet door dramatisch vallende types die vervolgens het uitschreeuwen van de pijn, is dat bij voetballende mannen regelmatig het geval. De stervende zwaan uit het ballet is daarbij vergeleken kinderspel. Nu weet ik wel dat de voetballer met enige regelmaat tikken tegen het benenwerk krijgt te verwerken, maar de vergelijking met een wielrenner die met 60 tegen het asfalt dondert, opstaat en gehavend zijn pijnlijke weg vervolgt, is immens. Dat zie je overigens ook bij de fans.
Wielerfanaten die met elkaar op de vuist slaan: het is een onbekend fenomeen. In de atletieksport zitten of staan tifosi met timide stemmen aanmoedigingen te roepen, daar blijft het bij. Dat steekt dan weer povertjes af tegen de malloten die tijdens bergetappes in bijzondere carnavalspakken met de zwoegende renners mee rennen. Nooit gezien tijdens de marathon. Daarentegen hebben sommige voetbalfans een eigen wedstrijd binnen een voetbalwedstrijd, bestaande uit het tegen de grond slaan van zoveel mogelijk fans van de wederpartij. Dat is ook leed, maar dan in collectieve zin: van de bloedende fan tot aan ons, tot op het bot geërgerd door dit zinloze getimmer. Om maar te zwijgen over de politieagent en de steward, die de partijen met gevaar voor eigen leven mogen scheiden.
Zo heeft iedere sport zijn leed. In de denk- en cafésporten – biljarten en darts – is er dunkt mij de stressfactor, aangezien het aantal incidenten met lui die elkaar met keu of pijltjes te lijf gaan, te verwaarlozen is.
Ergo: voor het echte leed en drama moet u dus bij het fietsen zijn, op afstand gevolgd door het hardlopen. Teamsporten ten slotte zijn ook mooi om naar te kijken, maar worden beoefend door watjes.
Erik Endlich
