Gelukkig weten we slechts luttele dagen voor Parijs nog niet wie de Tour de France gaat winnen. Voor de volgers en fans is het een Tour om te smullen, de nieuwsitems liggen voor de Tour-journalisten dagelijks voor het oprapen. Vechtpartijen, valpartijen, inzinkingen, wederopstandingen, transfergerommel. Ploegen die de wetenschap in pacht leken te hebben worden gedegradeerd tot pelotonniemendalletjes, terwijl andere teams opeens het wiel lijken te hebben uitgevonden.
Wat deze Tour meer dan ooit duidelijk maakt is dat al dan niet wetenschappelijk aangestuurde voorspelbaarheid het wielerspektakel negatief beïnvloedt. Metertjes en getalletjes zijn slechts een hulpmiddel en naarmate dit soort technologieën toegankelijker wordt voor meer ploegen en renners vindt er op dit vlak een nivellering plaats. En ontstaat er meer ruimte voor ploegen en renners die fietsen met het hart. De Tour is echter ook nog altijd een gehaktmolen waarin soms renners aan gort worden gedraaid.
Deze Tour wordt verreden tijdens de hitterecord op hitterecord brekende zomer van 2019. Sommige renners riepen afgelopen weken op tot het invoeren van een hitteprotocol, anderen lachten dit weg. Feit is dat renners tegenwoordig voor wat betreft bevoorrading met veelal wetenschappelijk uitgedokterde dorstlessers en hersteldranken het nog nooit zo goed gehad hebben. Bovendien is dit Tour-peloton het resultaat van een keiharde, jarenlange selectieprocedure waarin steeds de sterksten en onverwoestbaren overleefden. Wij kregen voor de honderd kilometer-ploegentijdrit tijdens het WK in Venezuela in 1977 één luttel bidonnetje aangereikt. Het was 42 graden..
Na een nijdig, verhit onderonsje tussen Tony Martin (Jumbo) en Luc Rowe (Ineos) werden beide renners uit koers gezet. Een wat mij betreft te zware sanctie volgend op een domme actie. Zeer ingrijpend voor de renners en hun ploegen die in het finale Tour-gevecht zijn aanbeland en iedere man nodig hebben. Meer werk voor minder knechten, de goede mannen moeten eerder aan de bak voor het vuile werk en betalen dat in de finale. Geloofwaardigheid gaat in de wielersport boven alles.
Natuurlijk hoop ik op Steven Kruijswijk als Tour-winnaar. Maar het zal wel tussen Thomas en Bernal gaan. En mijn chouchou is Alaphilippe. Omdat niemand heeft voorzien dat hij na een uiterst succesvol voorjaar zover zou kunnen komen. Kwestie van lef en een ploeg met ballen.
Theo de Rooij
Heerlijk, vooral objectief van een kenner (voormalige insider) en ervaringsdeskundige. Vooral het eerste deel spreekt mij aan, over de invloed van de (toenemende, zogenaamde) wetenschappelijke kennis van het menselijk lichaam. Waar blijft de kracht van de natuurlijke mens en zijn natuurlijke lichaam (zonder suppleties)?
Kruiswijk heeft de uitstraling van een bidonknecht.
Berekenende wieltjesplakker. Vreselijk om te zien. Hoeft van mij niet te winnen.
Liever eentje met grinta dan een bord lauwe Brinta.
Eén van de mooiste acties van vorig jaar in de Tour, kwam van Steven Kruiswijk. Zijn vlucht naar en op de Alpe d’Huez maakte duidelijk dat hij durfde aan te vallen. Er is maar één aanvallende actie nodig, of zelfs een terugval van zijn concurrenten, om de perceptie van Kruiswijk als wieltjesplakker (ben ik het pertinent niet mee eens) om te draaien naar kampioen. Over het geheel genomen heeft hij in de grote bergritten net zoveel in de wielen gehangen als Thomas, Buchman en Alaphilippe. De actie van Thomas gisteren was een losse flodder (gelukkig maar voor Bernal). En alleen Pinot heeft knap aanvallend werk laten zien, maar daar was gisteren al weinig meer van over.
Prachtig Theo! Vaak kijk ik gewoon en geniet ik van wat ik zie. Heb waardering voor iedere renner die de Tour rijdt en op dit niveau presteert, ieder met zijn eigen mogelijkheden en beperkingen. Hoop vandaag weer te smullen, scheelt weer een boterham 😉
Opnieuw weer een prachtige weergave van een ervaringsdeskundige, ik hoop dat Steven het geel meebrengt naar Nederland .