Leo Beenhakker ging als scout van Feyenoord op bezoek bij de familie Robben. Hij vroeg quasi joviaal of ‘Arjan’ thuis was en begroette zijn moeder met ‘Meissie’. Dat niveau. Vader Robben had al gauw door dat hij met een parodie op een pias te maken had en Arjen ging naar PSV. Het is tekenend voor de man, die zichzelf graag geportretteerd ziet als een grote meneer in de internationale voetbalwereld, maar in werkelijkheid niet meer dan een holle bal vol rondgepompte lucht is. Hij is inderdaad kampioen geworden met Real Madrid, maar met zulke spelers was dat de assistent van de assistent ook gelukt. En jawel, hij heeft namens Feyenoord met de Schaal op de Coolsingel gestaan – bij gebrek aan beter, wist ook iedereen in Rotterdam-Zuid.
In 1990 was hij tijdens het WK in Italië bondscoach van Oranje, met vrijwel hetzelfde basiselftal dat twee jaar eerder onder Rinus Michels nog Europees kampioen geworden was. Het toernooi werd één groot drama. De spelers namen hem totaal niet serieus en barsten tijdens een donderspeech van hem zelfs in lachen uit. René van der Gijp had het vorige week in Voetbal Inside over ‘neukertijtjes’ waarvoor signorina’s uit Milaan werden ingevlogen. De discipline was ver te zoeken, met als dieptepunt het bespugen van Rudi Völler door Frank Rijkaard. Nederland speelde drie keer gelijk en werd in de achtste finale roemloos uitgeschakeld. Dus zou je denken dat dat een oorzaak moet hebben en dat de bondscoach daarmee ooit op de proppen zou komen. Die had het allemaal opgeslagen in ‘doos dertien’ zoals hij het zelf omschreef, en hij zou bepalen wanneer die open ging. Vorige week verscheen zijn biografie, maar doos dertien bleef dicht. Ik zal het u maar verklappen: die doos is leeg. Net zo leeg als de inhoud van Leo Beenhakker. Zucht.
Zou er in die dwaze biografie ook beschreven staan hoe hij – opnieuw als gevolg van die domme, grote muil – ooit op zijn porum gepompt is op de parking van het Arke stadion ? Toen had hij die kras op zijn neus trouwens al, hoor.