Afgelopen vrijdag, 25 februari, zou Lesley 20 jaar geworden zijn. Twintig, wat een leeftijd al! Over vijf maanden is het acht jaar geleden dat Lesley en Sven, mijn beide zonen, om het leven kwamen bij dat verschrikkelijke auto-ongeluk. Het is voor mij als de dag van gisteren. Hoe Lesley er nu uit zou hebben gezien? We zullen het nooit weten, maar zijn mooie blonde koppie, zijn prachtige tanden en zijn heerlijke lach, nooit zal ik ze kunnen en willen vergeten.
Zijn humor en geweldige karakter, hoe sociaal hij was en de liefde die hij ons gaf: onuitwisbaar. De vragen die altijd onbeantwoord zullen blijven spoken dagelijks door mijn hoofd. Maar nooit zullen wij weten hoe het op school zou zijn gegaan. De school waar hij naartoe zou zijn gegaan na de zomervakantie van 2003. Nooit zullen wij weten hoe hij zich zou hebben ontwikkeld van puber tot volwassen vent, dat hij nu zou zijn geweest. Nooit zullen wij weten hoe het met het voetbal zou zijn gegaan. Had hij nu in het eerste van SV Lelystad gespeeld? Of misschien wel bij GA Eagles? Zijn droom om ooit bij Feyenoord te voetballen, het bleef een droom.
Zijn Feyenoord, waar Lesley helemaal gek van was. Zijn kamer in Lelystad en zijn kamer bij zijn moeder in Swifterbant: alles rood-wit. Behang van Feyenoord, stickers, posters, vaantjes en shirts. De vloer met het Feyenoord-embleem, alles was Feyenoord. Het liefst liep hij de hele dag in een Feyenoord-shirt rond. Hoe pijnlijk is het dan ook dat zijn club maar een keer heeft meegedaan op zijn Lesley Boerebach-toernooi. Het toernooi dat door zijn moeder is bedacht, beleeft straks op 28 mei alweer zijn achtste aflevering. Alleen de eerste keer was Feyenoord aanwezig, met een elftal van D-pupillen. Ieder jaar krijgt de volksclub uit Rotterdam-Zuid een uitnodiging, maar telkens weer prefereert Feyenoord een ander toernooi. Al sturen ze de E3, bij wijze van spreken, dat zou al goed zijn.
Gelukkig zijn er andere clubs die trouw elke editie aanwezig zijn zoals Ajax, AZ en GA Eagles, geweldig. Mijn liefde voor die mooie club Feyenoord, die ooit erg groot was, is in ieder geval tot bijna het nulpunt gedaald. Dat dit me hoog zit mag duidelijk zijn, vooral voor Lesley natuurlijk.
Een voorstelling maken van hoe hij er nu zou hebben uitgezien, het is moeilijk. Maar één ding weet ik duizend procent zeker. Hij zou, net als toen, een geweldig kereltje zijn, of beter gezegd, een geweldige kerel. Lesley, wat een kanjer…
Michel,Respect voor je….Helaas Nooit meer zaterdag.
Ook mijn resprect en medeleven Mies!
ik liep regelmatig mijn rondje in het zuigerplas, en werd voorbijgeraasd door michel, destijds zijn uitlaatklep in rouwverwerking, mijn god, hij zag er slecht uit, tenopzichte van nu. wat een enorm respect heb ik voor hem, 2009 een goede vriend van mij,hans bonsink, en een half jaar later mijn vader, dat weegt niet op tegen twee van je kinderen….
michel, probeer te leven, ondanks.!! hierna is er helemaal niets meer, grt ruud coene, gevoetbald bij svl jaren 85 / 90 , tesamen met henkie willem dirk schoonheim en vele anderen
Oh ja, jan westerhof en wiebe vonk waren destijds mijn / onze trainer
hoe zou het hen vergaan.?
Beste Michel,
Natuurlijk kan ik jou vreselijke verhaal, uit de pers, en later uit het boek van Hugo Borst:Vaders en zonen.
Met zoveel pijn leven valt niet mee, ik wens je daarom ook alle wijsheid om met dit grote verlies te leren leven.
Jammer dat”onze”club verstek laat gaan , maar deze Feyenoordster zal op deze dag aan jou en je kinderen denken!