Het beeld van een zich vertredende sporter is aldus, dat deze zijn of haar inspanningen te boven komt door languit op de bank te liggen. Ik kan mij interviews herinneren van wielrenners, die zich in huiselijke kring lieten bevragen, waarbij zij onderuitgezakt in fauteuil of driezits antwoord gaven. Zulks is niet onlogisch, want het slavenbestaan van een beetje serieuze sporter eist zijn tol. Recupereren, ofwel nietsdoen, lijkt dan het voor de hand liggende middel om op een later tijdstip weer te leveren.
Het kan om een afwijking gaan, maar ik ben te rusteloos om anders dan des avonds de sponde op te zoeken en dus overdag in een horizontale positie naar het plafond te staren. Neen, deze jongen zoekt veld en beemd op om zich te buiten te gaan aan andersoortige inspanning dan training of wedstrijd. Zo ga ik vissen. Meer in het bijzonder: sportvissen.
De gedachte dat je slechts naar een dobber staart is, eerlijk gezegd, doorgaans waar het op neerkomt. Maar er komt zoveel meer bij kijken. Vorige week bedacht zoonlief dat het wel aardig zou zijn om te gaan doodazen. Voordat bij de lezer de gedachte rijst dat wij voornemens waren om iets uit het water te vissen dat is overleden, gaat het meer om wat je aan de dobber hangt. Dat is in dit geval een vis die het leven gelaten heeft.
Het is eerlijk gezegd een vrij lompe manier om een waterdier achter de vinnen te komen. De hengel die men voor deze visvorm gebruikt is lang en zo stug als een haardpook. Dat komt, omdat de dode vis – die reeds het formaat heeft waarvan een witvisser blij zou worden – doorgaans wordt gegrepen door een snoek, waarin met gemak een middel groot hondje in zou passen. Vandaar ook dat lijn, dobber en molen suggereren, dat deze middelen worden ingezet om op volle zee iets krachtigs in de boot te krijgen.
Deze visserij op vriend snoek bevalt mij wel, aangezien ik van dunne lijnen, dito hengels en priegelende haakjes steeds een onontwarbaar geheel weet te maken, wat te maken heeft met mijn grove motoriek, slechts gemaakt om voorwerpen te slopen.
Enfin, we zaten afgelopen zondag gevieren – een tweetal kennissen met handen als ankers schoven aan – op een stoel aan de oever van een flinke vijver naar onze dobbers te staren. De spanning was te snijden, want als je een joekel aan de enorme haak krijgt, dan word je er zogezegd druk mee. De uren verstreken en het werd godvergeten koud, maar volgens het vissersadagium komt op enig moment een gouden uurtje, waarbij de vissen als bij toverslag en en masse hun indrukwekkende tanden in het aas zetten.
Wat niet het geval was. Misschien is op de bank hangen nog zo gek niet. In ieder geval een stuk warmer.
Erik Endlich
