Met Lelystad 4 heb ik welgeteld één helft gevoetbald dit seizoen, “toevallig” wel de enige zege… Daarnaast ook nog twee wedstrijden op doel gestaan. De resultaten van Lelystad 4 zijn bedroevend. Er werd weliswaar tweemaal gewonnen in de beginfase van de competitie en ook nog eens met grote cijfers. Maar na deze overwinningen trokken beide clubs zich terug uit de competitie en verdwenen de zes gewonnen punten als sneeuw voor de zon. Een mokerslag die Lelystad 4 nooit meer te boven is gekomen. Lelystad 4 draagt troosteloos de rode lantaarn, met slecht vier puntjes. Aan degradatie is niet meer te ontsnappen en eigenlijk is dat maar goed ook. Dit Lelystad 4 hoort thuis in de reserve vierde klasse en daar gaan ze misschien ook weer een keer een wedstrijdje winnen. En winnen is plezier, iets dat na de reeks aan nederlagen ver te zoeken is, lijkt me.
Dus volgend seizoen weer een klasse lager, maar voorlopig zonder mij. Dus eigenlijk verandert er wat dat betreft niet veel. Ik heb namelijk van de week, na veel wikken en wegen, mijn lidmaatschap opgezegd bij SV Lelystad. Want het is natuurlijk hoogst twijfelachtig of ik ooit nog kan voetballen met de nieuwe heup. Wel is het een voorlopige opzegging van mijn lidmaatschap, want mocht ik groen licht krijgen van de heren medici, dan trek ik toch echt weer mijn voetbalschoenen aan voor Lelystad 4. Ik wil wel langs deze weg mijn teamgenoten, makkers, kameraden excuus aanbieden voor mijn performance dit seizoen.
Ze hebben niks gehad aan me in het veld, maar evenmin buiten het veld. Ik praat nu vooral over het jaar 2013. Door veel scoutingswerk op zaterdagmiddag, maar ook wel eens bij gebrek aan zin, heb ik nog geen wedstrijd van Lelystad 4 gezien dit jaar. De erbarmelijke uitslagen en uitvoeringen heb ik dus niet live meegemaakt. En dat neem ik mezelf kwalijk, want ook al kan ik niet meer voetballen, ik moet er staan in goede en in slechte tijden. Als medespeler om te supporten of als leider die de pasjes laat controleren en het wedstrijdformulier invult. Desnoods als verzorger of grensrechter, wat ik al vaker heb gedaan.
Maar nu, nu hebben ze helemaal niks aan me gehad en daar heb ik enorm veel spijt van. Jongens, ik maak het goed. Vanaf nu (bij geen andere verplichtingen) ga ik jullie steunen, begeleiden naar de kerker van de reserve klasse. Ik ga jullie bijstaan, richting onvermijdelijke degradatie. Bij de dieptrieste teloorgang van Lelystad 4 (waar ik absoluut niks aan doen, maar dit terzijde) hoort een luisterend oor. Iemand waar je bij terecht kan, je verhaal kwijt kan, je verdriet. Een degradatie na zo een dramatisch slecht seizoen gaat jullie natuurlijk niet in de koude kleren zitten. Maar ik ben er voor jullie, ik ben dat luisterende oor, mannen, het is het minste wat ik nog voor jullie kan doen…
