Daar staan ze dan. Onze trots, onze sporters. Een plein knaloranje. Ik mis het enthousiasme van Erica Terpstra, maar voor de rest is het een machtig feest in Brabant. Daar weten ze – net als in Twente – wat goed feesten is.
Toch zie ik dat sommige atleten teleurgesteld zijn. Sommige sporters hadden zo graag, na vier jaar buffelen, met eremetaal op dat podium gestaan. Dan denk ik bijvoorbeeld aan de mannen van het roeien. Aan Sjoerd Hamburger, die ik best wel goed ken. Zojuist hadden we elkaar aan de draad; hij net vanaf het volle plein in Den Bosch, ik in Peking. Hij vertelde over de sfeer, maar ook over hoe pijn het doet daar met lege handen te staan. Binnen een seconde kan je verliezen waar je vier jaar lang voor traint. Dat is de keiharde realiteit.
Als ik hem dan zo hoor, wil ik soms dingen zeggen die waar zijn maar die je niet hoort te zeggen. Iedere medaille is machtig, maar toch zijn sommige mooier dan andere.
Kenners en coaches van de roeiers hebben wel eens lomp gezegd: vrouwenroeien is net kleiduivenschieten. De competitie van het vrouwenveld is-vergeleken met de competitie in het mannenveld ‘een eitje’. Maakt dat de bronzen medaille van de dames minder mooi? Nee, helemaal niet. Ik krijg weer kippenvel als ik die race terugkijk.
Ik wil ook helemaal geen glans van medailles wegpoetsen, maar wat had ik de bronzen medaille van het damesroeien graag omgeruild voor een bronzen medaille voor de mannen. Mag ik dit zeggen? Mart Smeets zou dan zelf antwoorden: Ja, dit mag ik zeggen. Maar ik mag dit niet zeggen. Maar ik doe het toch. Omdat het zo oneerlijk voelt. Zuur en zoet tegelijk. Echt topsport.
