Een ingewikkeld verhaal, maar het atelier van de wederhelft was op een zeker moment boven. De eerste etage, bedoel ik. Meer verdiepingen zijn er niet hoor, want we zijn bescheiden behuisd. Enfin, nu gaat haar artistieke bedoening naar beneden. Het is een hele interne verhuizing, want haar atelier bestaat uit een waanzinnige hoeveelheid verfpotten, papier, linnen, kleurkaarten, inspirerende woningmagazines en cadeaupapier, kwasten, ontwerpen en zo meer. De eega ontwerpt huishoudtextiel zoals dekbedovertrekken en gordijnen. Verder schildert ze, dat wil zeggen: geen kozijnen, maar figuratief op linnen en hout.
In welke zin heeft dit met sport te maken vraagt u zich af. Nou: het kamertje dat boven vrijkomt, wordt mijn mancave. Tot voor kort rukte ik aan ijzer in de beslotenheid van de slaapkamer. Tussen linnenkast, echtelijke sponde en een nachtkastje drukte ik mijn kilo’s in de lucht, staalde ik de bescheiden sixpack, hupste ik daar ter versterking van het benenwerk. Teneinde het gemoed van mijn partner niet al te zeer te tarten, verborg ik de schijven en de dumbells achter en onder een stoel en rolde ik heimelijk een halterstang onder het bed. Zoals een radio en extra voedselbonnen tijdens de oorlog – als het ware.
Goed, nu mag dat alles naar het voorheen chaotische kamertje annex kliederhok. Daarbij heb ik carte blanche bij de inrichting daarvan. Een mooier cadeau had ik, binnenkort verjarend, mij niet kunnen wensen. Bokshandschoenen, alle medailles, een stuk of wat bekers, startnummers met bijzondere herinneringen: kortom, memorabilia van een intensief sportleven, heb ik aan de muur gehangen of op een speciaal plankje gelegd. Foto’s van deze jongen in een Alfaatje op Zandvoort en op Assen, boksposters, maar ook een paar boekenplanken vol National Geographics, anderhalve meter van het Belgische en enigszins pikante jaarboek Snoecks, leuke foto’s van de wederhelft en de Nachwuchs. Wat volslagen niet bij elkaar passende tafellampjes, een metertje aan strips, wanstaltige schilderijtjes.
Mijn vrouw is komen kijken en slaakte kreten van afschuw, maar telde haar knopen en is vooral blij dat het ijzerwerk en de bedompte zweetlucht uit de slaapkamer zijn. Nu kan ik tekeer gaan in dat kamertje. En kan ik alles laten staan, zonder dat ik na de inspanningen schichtig aan het demonteren sla en de onderdelen uit het zicht laat verdwijnen.
Een nadeel is wel dat de katten deze ruimte inmiddels tot hun favo chilplek hebben gepromoveerd. Onder oplichtende kattenogen puf ik op de grond en onder een gewicht, wat vooral lastig is wanneer zij kopjes geven en op mijn zwoegende borst springen.
Een andere hindernis is het raam, dat uitzicht biedt op een pad. Terwijl ik gisteren al schaduwboksend en kreunend in het luchtledige sloeg, zag ik twee passanten verbijsterd naar het verlichte venster kijken. Huiselijk geweld – zag ik ze denken.
De luiken zijn dicht nu. Een mancave is strikt persoonlijk.
Erik Endlich
