Mijn zoon van acht zit nu ruim een jaar op voetbal. Hij speelt met veel plezier in de F6 bij de club om de hoek. Het is mooi om te zien dat hij met de week beter wordt en meer dingen doorziet, maar je hebt nou niet bepaald kennersogen nodig om te constateren dat hij verre van een supertalent is. Zijn geld zal hij nooit met voetbal gaan verdienen, zoveel is al wel duidelijk.
Zelf heeft hij daar heel andere ideeën over. Messi mag dan wel een aardige speler zijn, maar hij wordt zelf later nog een stuk beter. Het mooie is dat hij het nog meent ook. Ik vind het aandoenlijk en bewonderenswaardig tegelijk, zoveel vertrouwen in eigen kunnen. Er is nooit een spoortje van twijfel te ontdekken bij hem.
Ik kan me niet herinneren dat ik dat vroeger had. Al vanaf mijn eerste stappen in de E-jeugd zag ik al duidelijk dat sommige teamgenootjes klassen beter waren. (Eentje speelde uiteindelijk zelfs 350 wedstrijden als prof.) Door dat kille realisme heb ik zelfs nooit jongensdromen gehad over scoren in een vol stadion in de laatste seconde. Maar zonder die dromen is zelfs de meest armoedige voetbalcarrière eigenlijk niet compleet. Ik ga daarom denk ik maar meedromen met mijn zoontje.
