Niksvermodend en vuurspodig kömmen wiej vanoet Tenerife an op Dusseldorp Weeze. Disse keer ginne tuskenlanding op Faro um der een of anderen zatjans oet te zetten. Ook gin turbulentie. En volgens blikstemme oet de luudsprekkers ha’w ook nog wind in de rugge. Dat slikkern der zo een half uur of. Wiej kregen ook nog es as ene van de eersten de tasken van ’n band en maken da’w op P3 kömmen. Rokketokken met de koffers duur ’n duustern en de keuldte. Met ne vrieje hande fummeln ik de autoslöttels oet et väkken woeras ze al zowat ne moand inezetten hadden. Doar stund he wal, onze grieze bolide. Ik steuk de slöttels ’n duusteren oavend in, drukken op et knöpken en… niks.
Nog wat körterbie drukken ik nog es. Niks.
Ik steuk de slöttels in de dure en dreeiden. Ja! De linkere vuurdure wol nog wal lös. Mer de rest bleef stief dichte. Et wör mie hete töt achter de oren. Ik steuk de slöttels in et contact en dreeiden. Niks. De tasken mer achterin smieten dan? Kon neet, de kleppe deed enkel op et elektrisch. Do landen besef. Onzen auto wol neet mear.
Een telefoontjen met nen ongeïnteresseerden ANWB-metwoarker en anderhalf uur wochten later köm der nen Gelben Engel van de ADAC. Nen sprieterigen gast van 19 sprung oet de kabine, met nen akkuporker. ‘Datt is ja alles so wieder zurecht.’ Noa ne minute of wat zea he van ‘probeert et es’. Wier met ’n slöttel. Niks. Den jongen treuk enen mondhook noar achtern en smekken. ‘Tja, dan mer ofsleppen. He’j van dee opdreeislephöake?’ Dee ha’w, mer dee leaden in ’n kofferbak en den kon dus neet lös.
Dan mer met nen trekkeband an ’n vuuras. Mean iej at dat wol? ’n Hook van de laadkleppe was te stik, dan zol hee der ’n bumper kats onderhen lieren. Mer hee har nog blukke in de busse dee as hee onder de bände lea. Dat wol. Wör ook tied, want wiej hadden mer töt nen bepoalden tied betaald um oet te jagen. Den jongen hulp ons nog met de tasken sleppen en har tegelieke al een autobedrief in de buurte oetezocht.
Wiej deden onderwiel zeuken noar een hotel wat um dissen tied nog nieje gäste ontvöng. Vanoet zinne woarme kabine steuk den jongen zin kaartjen in de slagboommachine en jagen voortan. “Jaha,” bedachten zik et meaken hardop do a’w der al duur warren, “mer wo zit dat dan met ons egene kaartje?” Ummedreeid, kaartjen ofestempeld in et betaalhukken, lopende noar ’n slagboom, kaartjen vuur ’n vretterd… Niks. Registreerden ja ginnen auto, dus deed niks.
Via ’n intercom kosten et onzen 19-jöarigen Gelber Engel nog kuiern um ne boote te vuurkommen wegens ungeeignetes ausfahren: met ’n auto achterop de vrachtwage duur de slagbeume is eigenlik as of iej twee wagens metnemt vuur de pries van ene en dat mag neet. Jaja, et blif Duutsland. Hee zatten et meaken of bie et hotel wat ons nog wol hebben, hulp met tasken sleppen, deed de wagen ofladen bie nen monteur op ’n plas en veuren mie toen ook nog wierumme noar et hotel.
‘Ich krieg bestimmt vom Chef uffm Sack weil wir kein Taxiservice sind, aber ich kann euch nicht in diese Kälte stehen lassen. Ich habe mich damals beim ADAC angemeldet um Anderen zu helfen.’
Hee har mear wiesheid en menskelikheid as den 69-jöarigen Rus, den zik op denzelfden oavend as een klein kind anstelden en een heel land in ellende dompeln.
Martin ter Denge
