Het kost verdomd weinig moeite om in de cynische modus te geraken als het gaat om het moderne voetbal. We leven in de tijd van inwisselbare handelshuizen, allesverstikkende commercie, ziekelijke haat tussen nul tien, nul twintig en andere netnummers en foute clubeigenaren met nog fouter geld. Goed beschouwd is er geen reet meer aan. Het kost me steeds meer moeite om de samenvattingen op zondagavond uit te zitten en een Europese wedstrijd van minuut één tot minuut negentig aanschouwen is al weer wat jaartjes geleden.
Best jammer eigenlijk, want het spelletje blijft het mooiste wat er is. Gelukkig heb ik de remedie inmiddels gevonden.
Pas geleden bezocht ik met een aantal doorgewinterde groundhoppers de wedstrijd Wimbledon – Exeter City in de Engelse vierde divisie. Voor mij was het een primeur en het voelde als een medicijn. Geen bioscoopstadion en geen opgefokt gedoe, maar een krakkemikkig, supergezellig stadionnetje, waar de blauwe en roodwitte shirtjes ongedwongen door elkaar krioelden. De scheiding tussen uit- en thuisvak bestond uit een doek over een rij stoeltjes.
Het voetbal was een vooroorlogse versie van kick and rush, waarvan ik het bestaan niet meer durfde te vermoeden. En inderdaad, Engelse fans juichen echt bij elke bal die over de tribune wordt geroeid. Het energieke enthousiasme op het veld sloeg over op de tribunes en andersom. Interactie tussen spelers en het publiek. Geen plastic sfeer met monotoon gezang, trommelgebeuk en gevingerverfde knutselwerkjes, maar echte, oprechte sfeer. Uiteraard inclusief het overmatig gebruik van het bijvoeglijk naamwoord fuckin’ , toe te passen bij ieder willekeurig zelfstandig naamwoord, van twat tot cunt en linesman.
Ik heb mij kostelijk vermaakt, maar bovenal merkte ik dat ik er nieuwe energie van kreeg. De zondag erop volgde ik zowaar weer de ontwikkelingen op de Nederlandse velden. Een potje voetbal kijken in de lagere divisies van Engeland, het is mentaal ontgiften. Voorlopig kan ik er weer even tegen.
