Naast de basale behoefte om te bewegen blijkt dat sporters met name om het sociale aspect lid zijn van een vereniging. Bekend zijn de korfballers die, zij het met de nodige goede wil, enigermate als sporters kunnen worden beschouwd. Vooral door het feit dat de andere sekse hetzelfde sportveld betreedt, ontlenen deze bal-in-een-mandje-zonder-bodem werpende beoefenaars hun vreugde aan de sport.
Voetballers, maar ook hockeyers, zijn gekende kroegtijgers die in hun tot drankhok getransformeerde clubgebouw beduidend meer tijd doorbrengen dan met trainingen en wedstrijden. Dat heet gezellig en sociaal te zijn, al worden de fysieke voordelen van de sportbeoefening rigoureus teniet gedaan door de in de kantine geserveerde kroketten, gedrenkt in bier en baco’s.
Fietsers doen het ook dikwijls in groepen. Voor zover zij niet tijdens de tocht over elkaar geduikeld zijn en vervolgens in het ziekenhuis terechtkwamen – het zijn soms net lemmingen die door hond, medeweggebruik of scherpe bocht tegen het asfalt kletteren – dan gaan ze voor anker bij het eerstvolgende café.
Nu dan de atleten. Dat ligt wat genuanceerder. Dat komt, omdat veel autisten zich tot de loopsport voelen aangetrokken. Want een belangrijk deel van de lange afstand-atleten sjokt kilometers achtereen in hun uppie over ’s-Heren wegen. Wie aan deze activiteit voldoening en plezier ontleent, is doorgaans geen magnetische persoonlijkheid in een groot gezelschap. Het zijn de muurbloempjes en zonderlingen die zich gespecialiseerd hebben in de wegatletiek. Er zal eens een frivool type tussen huppelen, maar tot serieuze prestaties leidt dit blijde gedoe niet en vaak zal deze zonderling zich alsnog aansluiten bij één van de horeca-gerichte teamsporten.
Zelf geef ik looptraining aan een clubje liefhebbers, dat geen competitiedrang kent en puur om de lol over de atletiekbaan sjokt. Daarna gaan wij naar de kantine, die zowel alcoholvrij als gezond is. Dus drinken wij een kopje koffie of thee, waarbij soms iemand eens een kaakje of speculaasje meeneemt. Een enkeling bestelt een appel of mueslireep. Na twintig minuten is het welletjes en gaat ieder zijns of haars weeg.
Zelf span ik de kroon als het gaat om sportbeoefening zonder enige vorm van frivoliteit. In mei is de NK voor masters, waar ik zal participeren aan het hoogspringen en speerwerpen. Als trainer heb ik een sleutel van het hek rond de baan, dus afgelopen zondag heb ik mij op het tartan voorbereid op mijn nummers. In een ver verleden heb ik zowel gesprongen als geworpen, dus hoopte ik dat deze inmiddels stoffige faculteiten zich nog ergens in mijn onwillekeurig zenuwstelsel genesteld hadden.
Er was geen hond op de baan zondag. Ik rolde de hoogspringbak weg en haalde een speer uit het materialenhok. Ik sprong als een manke cavia en de speer plantte ik op een haar na tussen mijn tenen. Maar daar gaat het niet om. Er was niemand en ik genoot. Dat maakt mij, vrees ik, ook een autist.
Erik Endlich
