Het zal u niet zijn ontgaan: de Nederlandse ploeg is op het EK Zoetwatervissen op de uiterst teleurstellende elfde plaats geëindigd. Nota bene in eigen land, want het strijdtoneel lag aan de Lage Vaart. Dit thuisvoordeel is dus slecht uitgebuit. Ons fluistergejuich op de tribune (je mag de vis niet verjagen) haalde niets uit. Elfde plek! De malaise in het voetbal lijkt wel besmettelijk. Waar ging het mis? We laten de bondscoach Van Schendel aan het woord – ik citeer uit Hét Visblad, pagina 28: ‘De zestig tot zeventig kleine vissen die we de man wisten te vangen, werden teniet gedaan door één brasem bij de concurrent. Dat is erg zuur, maar we kwamen simpelweg tekort.’
Zuur ja, dat is het. Het maakt direct duidelijk dat de sportvisser in een veel lastiger positie zit dan, pak ‘m beet, een eenvoudige voetballer. Onze visequipe ving zich suf aan de kleine vis en hielden er vast een stressarm aan over, terwijl de buurlanden konden volstaan met een simpele brasem en vervolgens lachend met de eer gingen strijden. De ene goal is dus de andere niet, om de vergelijking door te trekken. Het zou wat zijn: een boogbal die vanaf de middellijn achter de doelverdediger verdwijnt, staat daarmee gelijk aan zo’n vijftien inkoppertjes.
Daarbij kan een trainer wellicht wat schuiven met een opstelling of experimenteren met doorschuivende middenvelders of opkomende en links indraaiende backs, maar meer dan dit ééndimensionale gemanoeuvreer is het niet. Nee, dan de vissers. De jongens die goud behaalden kwamen uit Wales. Een totale verrassing dus. Net als hun tactiek. Want luister hoe Andy Johnstone, bondscoach van de Europese kampioen, zijn succes verklaarde: ‘Wij vingen op dag twee 25 brasems, bijna allemaal op de uit molshopen samengestelde voerballen. Deze tactische zet bracht ons het goud.’
Molshopen! Ik snap, waarom onze nationale ploeg jammer faalde. Wij denken met een zakje zemelen, wat muggenlarven en een handvol maden de grote jongens in het schepnet te krijgen. Lui, doe eens origineel. Pak een koeienvlaai, mix wat vogelmest in het voer, gooi er een schepje zilvervisjes bij. Er moet nog een hoop gebeuren, zoveel is duidelijk.
Gelukkig maken we meer kans bij de WK Dames Zoet in Zuid-Spanje. Deelneemster Floer Verhoeven begon voor haar voorbereiding in de sportschool: ‘Daar ben ik geweest om spierballen te kweken, want het drillen van een karper aan de vaste stok kan soms een kwartier duren.’ Kijk, dat kind is tenminste serieus met haar sport bezig. Maar dat blijft het niet bij: ‘We moeten in de trainingsweek gebruiken om door te krijgen hoe de visserij in elkaar steekt en de concurrentie goed in de gaten houden.’ Dit gaat ‘m worden: goede voorbereiding en spionage. Geen middel schuwen. Hopelijk denkt zij wel aan de Spaanse molshopen.
Erik Endlich
