Wellicht meent u dat iemand aan onze touwtjes trekt of bent u er van overtuigd dat wij na het hemelen terugkeren in een andere gedaante. Nu, ik geloof niet in deze en dergelijke onbewezen fenomenen. Geheel uitsluiten is een brug verder en handen in het vuur steken om te zeggen dat het voorgaande nonsens is, zal ik niet doen. Maar gelóven is een ander ding.
Wat er bij mij wel ingaat is, dat er zoiets bestaat als mysterieuze krachten in de sport. Dat maak ik namelijk wekelijks mee. Zo krijgt de ouderdom onmiskenbaar vat op mij. Doorgaans kom ik moeizaam uit de stoel, waarbij mijn gezucht het gekraak van de eigen botten nauwelijks overstijgt. Vervolgens vibreer ik als een bejaarde richting toilet, fruitmand of de eega, die mij taken geeft die ik niet zonder morren en vervolgens traag verricht.
Zodra ik evenwel een trainingspak draag en richting baan of bos fiets, komt er iets bijzonders op gang. Als een hinde, of beter gezegd: reebok ren ik als een bezetene derwaarts. Ook jongere atleten, in de kracht van hun leven, verliezen mij vlot uit het zicht. Wie toch, alle zeilen bijzettend, mij enige tijd weet bij te houden, moet uiteindelijk het moede hoofd in de evenzeer vermoeide schoot leggen. Als een schicht spoed ik richting einder. Dat ik, eenmaal thuis, weer qua motoriek een paar decennia ouder lijk te zijn, is de te betalen prijs.
Helemaal te dol is het wanneer ik juichend publiek passeer. Het lijkt alsof de klappende menigte speciaal mijn komst heeft afgewacht, wat vermoedelijk niet het geval is. Want ik heb door noodlottige omstandigheden vrijwel geen familie en vanwege mijn wat ontoegankelijke karakter nauwelijks vrienden, dus dat kan het niet zijn. Soit, als ik mensen langs de kant zie lijkt het alsof een geheimzinnige hand mij een flinke duw geeft zodat ik plotseling veel sneller ga. Merkwaardig toch?
Ook tijdens de baantraining, die door mij wordt verzorgd, ren ik voor het pak uit. Dat komt goed uit, want mijn uitleg wordt zelden door de immer kletsende atleten opgepikt, zodat ik wel vooruit moet rennen, wil men zien wat de bedoeling is. Misschien is het wel instinct, dat mij zo ongewoon hard doet hollen. Want als je een groep achtervolgers ziet die het kennelijk op je voorzien heeft – want zo voelt dat – dan ga je er als een haas vandoor. Er haalt mij dan ook niemand in. Bijzonder.
Inmiddels weet u dat ik thuis de prijs betaal en als een amechtig oud molenpaard op mijn krent zit. “Je hebt je zeker weer uitgesloofd, is het niet?”, vraagt mijn wederhelft cynisch. “Daar mag ik dan weer de wrange vruchten van plukken, fraai is dat!”
Tja, die mysterieuze krachten werken alleen in de sport. In huiselijke kring is die geheimzinnige drive volkomen afwezig. Hoe jammer!
Erik Endlich
