Van Joep Schreuder word ik instant blij. Stuur Joep met een cameraman en een microfoon naar een stille tocht en de sfeer slaat subiet om. De zon gaat spontaan schijnen en mensen zien het leven weer zitten. Het aura van Joep heeft onbegrensde krachten. Betreedt Joep Schreuder gewapend met plopkap een voetbalstadion dan doet zich a la minute de vergelijking gelden met een pasgeboren lammetje, dat voor het eerst de wei in mag. Joep huppelt verwonderd door de wei met een blik van “ik weet ook niet hoe ik hier terecht ben gekomen, maar ik geniet er maar gewoon van”. En die verwondering en onbevangenheid is terug te vinden in zijn vragen.
Eigenlijk is Joep Schreuder als onderwerp voor columnisten net zoiets als Erica Terpstra voor grappenmakers. Als je jezelf een beetje serieus neemt is het not done en bovenal afgezaagd. Maar ach, soms moet je ook durven breken met ongeschreven regels en ik vind Joep gewoon een fijne gast. Wat dat betreft voert hij mij ook mee naar zijn roze spectrum vol lieve mensen en mooie dingen des levens.
Des te spijtiger dat ik er te laat achter kwam dat Joep verslag deed van het kampioensfeest van PSV. Studio Sport-uitzendingen waarin kampioenen worden gehuldigd sla ik per definitie over. Niks is zo saai, voorspelbaar en zo vol van plaatsvervangende schaamte als kampioensfeesten. Een soort TROS Muziekfeest op het Plein met dan met voetballers en van de NOS. Het enige dat je kunt denken terwijl je kijkt is: wat ben ik blij dat ik op dat moment net een op een ander plekje van deze planeet mocht zijn.
Pas maandagavond bij de genuanceerde duiders van VI zag ik de eerste beelden. En die bevestigden mijn beeld. Karim Rekik die 86 keer in de microfoon Karim Rekiekie zegt. Een malle Fransman die een heel plein “peesjevee” laat roepen. Spelers die geheelonthouder zijn, maar nu met twee biertjes achter de kiezen strontlazarus met een petje achterstevoren op hun hoofd over een podium struikelen. In blinde paniek zocht ik de afstandsbediening bij de aanblik van zoveel ergerniswekkends, totdat plotseling Joep Schreuder in de uithoek van het beeld verscheen. Ineens realiseerde ik me dat ik iets unieks had gemist.
Al die mooie duidingen, al die ogenschijnlijk voor de hand liggende, maar o zo filosofische vragen aan spelers, trainers en fans. Allemaal aan mij voorbij gegaan. Ik pleit voor veel meer Joep op tv. Joep als politiek verslaggever op het Binnenhof, het programma aan elkaar keuvelend op Koningsdag en als duider van het nieuws in het Midden Oosten. Alle wereldproblemen zouden dankzij Joep worden teruggebracht naar de menselijke maat: “Doet dat nou pijn, zo’n granaatscherf in je been?”.
