Eind jaren zestig was ik, net 20 jaar, opgenomen in de eerste selectie van AZ/Alkmaar. Ik was nog een broekie, een groentje en onbedorven. Toen nog waren die spelers niet zo wereldwijs zoals ze nu zijn, als u begrijpt wat ik bedoel…! We gingen op trainingskamp in Luxemburg, omdat onze trainer/coach Robert Heinz bondscoach was geweest van dat land. Het was een trainingskamp in de voorbereiding op een nieuw seizoen, waarin de ploeg “gezet” moet worden en veelal is zo’n voorbereidingstrainingskamp een ‘uitputtingsslag’ waarin de ploeg ook naar elkaar toe moet groeien. We moesten oefenen o.a. tegen Luxemburg en Charleroi. Het was me al opgevallen dat de oudere spelers allereerst keken naar de posities van de nooduitgang. Dan wisten ze – naar wat ik later begreep – hoe ze stiekem het hotel ongezien konden verlaten als ze op stap wilden gaan, wat uiteraard de leiding niet mocht weten.
Op een van die avonden, na een slopende trainingsdag, zei de trainer: “Jongens 23.00 uur naar de kamer en half twaalf slapen”. Nadat we naar de kamer gingen, slipten we met ons allen het hotel uit… Rond half 1 vond ik het genoeg en wilde terug naar het hotel, de rest bleef en probeerde me over te halen dat ook te doen. Terug in het hotel kom ik de trainer in de lift tegen en hij zei : “Zo, zo. Jij Theo…”
De volgende morgen bij het ontbijt zei de trainer tijdens een bespreking dat ik het niet kon maken dat ik me niet aan de tijden had gehouden. Dit als laatste waarschuwing naar mij toe. Ik bloosde en keek heel verbaasd om me heen maar zei niets. De rest van de spelers waren heel veel later naar binnen gedruppeld en een klein aantal kwam thuis toen de schoonmaaksters al aan het stofzuigen waren. Daar zat ik dan met mijn goeie gedrag,wetende dat ze allemaal later dan ik waren.
Maar ik zei niets… Het is “not done”om je maten te verraden er heerste een zwijgplicht binnen de groep. Er volgden nog vele trainingskampen en wat daar allemaal gebeurd is, daar kan ik een boek over schrijven.
Later als trainer zorgde ik ervoor – door de wol geverfd – niemand in het hotel tegen te komen na de opgedragen slaaptijd. Dan hoefde ik ook geen maatregelen te nemen,want ik wist dat het bij zo’n trainingskamp (voorbereiding) hoorde. Het hoorde bij de slijtageslag… Een keer mochten ze dan “legaal” uitgaan en ik zei dan altijd: “Jongens morgenochtend om half negen allen aan de ontbijttafel en ik wil geen politie zien. Veel plezier”.
Door de weinige rust en door de trainings-/wedstrijdarbeid in die week (12 tot 15 x trainen,soms 3x per dag) groeiden de spelers naar elkaar toe en vonden ze in die vermoeidheid steun bij elkaar tegen die boze trainers die hen zo hard aanpakten…
Dus Bas Nijhuis:
In de scheidsrechterswereld, waarin het “haantjesgedrag”hoogtij viert, kan dit blijkbaar niet. Door het puriteinse opperhoofd Van Egmond ben je en public terecht gewezen. Deze ex-politieman, die er zelf nooit iets van bakte, heeft zijn oor te luisteren gelegd bij een van je collega’s die er baat bij had dat jij aangepakt zou worden… Heel laag, maar Bas, als je geschoren wordt, al dan niet terecht, dan moet je stil zitten. Niet op reageren verder, maar wel erover nadenken hoe je zogenaamde collega’s in elkaar zitten…
Nijhuis komt er wel. Die trekt zich hier niks van aan.