Ik was zeventien en zat bij m’n allereerste hoorcollege aan de School voor Journalistiek. ‘Objectiviteit bestaat niet’, predikte mijn docent. ‘Maar jullie gaan er vanaf nu wel naar streven’.
Een journalistieke waarde is het; objectiviteit. Kun je neutraal zijn? Of onpartijdig? Of zonder mening? Nooit. Maar in zowel rechtspraak als journalistiek ben je het aan je vak verplicht belangenverstrengeling te voorkomen.
Acht jaar lang – om en nabij – mocht ik hier iedere dinsdag een column schrijven, dankzij Gijs Eijsink. Soms een waardeloze opsomming van nutteloze feiten, soms een raak of emotioneel vers. Het was iedere keer weer een ware vingeroefening voor me.
Jaren waarin ik werkte als financieel-economisch journalist bij het FD, bij het politiek-satirische programma Spijkers met Koppen van de Vara, als radiocorrespondent voor de NOS in China. Altijd ver weg van Twente. Via twentesport.com dwong ik mezelf om op de hoogte te blijven van mijn bakermat. En mijn grote liefde: sport.
Tot ik onlangs terugkeerde naar diezelfde heimat. Om als presentator van een dagelijks programma aan de slag te gaan bij Oost. Een nieuwsprogramma over de provincie. Van eigenheimer tot politicus, van muzikant tot sporter. Allen schuiven aan.
De mensen over wie ik jarenlang schreef in de vorm van een column, kunnen bij me aan tafel komen zitten. En dan bevraag ik ze. Naar hun verhaal, ervaring, kennis of passende emotie.
Ik dacht aan de woorden van mijn docent. ‘Gij zult streven naar objectiviteit’. Wat ‘ik’ vind in een column op het wereldwijde web, het doet er niet langer toe.
En dus zet ik een punt. Een laatste punt om te blijven streven naar objectiviteit. Ook al bestaat het niet.
en daar baal ik dus van….
Sorry Jan! Maar ik zie je vaak genoeg. Zal af en toe nog eens iets op papier voor je zetten en toeschuiven 🙂