Sneeuw maar vooral vorst teisterde afgelopen weken onze tartanbaan. Overigens is dat niet perse slecht nieuws, zij het wel voor de weke atleet die bleekjes een blik naar buiten werpt en besluit de verwarmingsketel nog eens aan te slingeren. Deze thuisblijvers zullen doorgaans eerder Magere Hein in het hologige gezicht zien dan de loper die wel de barre omstandigheden buiten beleeft.
Daar ben ik een exponent van. Eerlijk gezegd vooral omdat ik trainer ben en dus bezwaarlijk kan afzeggen. Niettemin ben ik er van overtuigd dat meerdere lagen kleding én opgebouwde weerstand ook trainen mogelijk maakt indien de NS vanwege de barre omstandigheden de treinen in de remise laat staan.
Ligt er sneeuw, dan laten sowieso sommige atleten verstek gaan. Sneeuw vormt evenwel een prima ondergrond voor wie zoekt naar balans en kracht. Afgezien van de romantiek die een sneeuwlaag biedt, is rennen door en over sneeuw dus goed voor de fysiek. Gaat het ijzelen of is de nattigheid op de baan bevroren, dan valt wederom een deel van de overgebleven atleten af. Ook dit is een vergissing.
Afgelopen zaterdag had de baan een soort zilverkleurige glans, na een vlotte inspectie bleek dat het opgevroren vocht betrof. Ik besloot echter Unverfrohren om de training te laten doorgaan. Hoewel enigszins glibberig, bood kleine pasjes en veel concentratie soelaas. Overigens niet voor iedereen. Zij, die reeds op voorhand riepen dat het onverantwoord was om behoorlijk te trainen, gingen pardoes onderuit. Terwijl er door deze ongelukkigen fiks gejammerd werd, toonde het aan waar het aan schort: zelfvertrouwen en het vermogen om de hindernissen in het leven te slechten. Want de moedigen, met aangepaste tred maar vooral monter vooruitgang boekend, bleven overeind.
Een interessant gegeven, waaraan de conclusie kan worden verbonden dat hij of zij die de uitdaging aangaat en niet toestaat dan gevoelens van onzekerheid de boventoon voert, het zal redden. De rest faalt. Het zijn de wetten van de natuur – of zoiets.
Erik Endlich
