Joop en Aldo-gate, een Nederlandse club die overwintert in de Champions League, gedoe bij Feyenoord-Heracles, volgend seizoen misschien SC Enschede, Enschedese Boys én FC Twente in één competitie. Genoeg onderwerpen voor een column, zou je zeggen. Maar het begint iets te vaak kunstmatig te worden: de verwondering, de bewondering, de ergernis. Het is even klaar, tijd voor een column-sabbatical.
Ik was best wel trots toen Gijs Eijsink, onderhand toch wel de eminence grise van de Twentse sportjournalistiek, mij een aantal jaren geleden vroeg een wekelijkse column voor mijn rekening te nemen. Ik vond het een eer om als hobbyist een plek veroveren tussen verschillende professionele schrijvers, die ik bewonderde. En oké, ook tussen Jan Medendorp, maar je kunt nou eenmaal niet alles hebben.
De laatste tijd ontstonden er toch wel heel vaak gaten in mijn woensdagse bijdrage. Ik merkte dat mijn traditionele inspiratiebronnen mij niet meer konden opwinden. Het gekke gedoe in de topsport, de strapatsen van de KNVB, het mooie van het amateurvoetbal. De inkt droogde op. En er zijn ook gewoon te veel columnisten in Nederland. Een bont gezelschap, waar ik mij af en toe in een vlaag van overmoedige eigenwaan ook wel een plekje tussen toebedeeld had. Dacht je een mooi onderwerp te hebben, werd het gras al vakkundig door fijnschrijvers als Menno Pot en Sjoerd Mossou voor je voeten weggemaaid. Ik ken mijn plek en dus zweeg ik dan maar weer.
Het is even mooi geweest. Schrijven blijf ik zeker doen, want het is een liefhebberij die mijn bloed altijd laat stromen daar waar het niet kan gaan. Hoe en wat weet ik nog niet. Voor wie het graag wil volgen: ik ben te vinden op twitter of op mijn inmiddels onder een danige laag stof geraakte weblog.
Onder grote dankzegging aan Gijs Eijsink en Eddy van der Ley, die het in 2008 aandurfden mij een plek te gunnen op twentesport.com en aan iedereen die – al was het maar één keertje – met plezier mijn stukjes heeft gelezen zeg ik tot ziens. We treffen elkaar vast wel weer ergens. De regionale sportvelden blijven immers onbedwingbaar lonken.
Hey René, wat vind ik dit jammer, ik heb je stukjes altijd met veel plezier gelezen.
Ik doe niet aan twitter, dus daar kan ik je niet volgen, maar je weblog zal ik aan mijn favorieten toevoegen.
Bedankt voor je columns en veel succes met wat je gaat doen.
Dank, Peter!
Jammer. Ik ben het eens met Peter. Je kon het René.
Ik genoot ervan en blijf je volgen!
Het waren leuke stukjes van een echte liefhebber!!